Ένα σωρό πράγματα έχω διαβάσει από χθες το απόγευμα για την απόφαση ζωής του Ιωάννη Παπαπέτρου να σταματήσει το μπάσκετ. Έγραψαν για τους τραυματισμούς του, για τις σχέσεις του με τον Αταμάν, για προσωπικά του θέματα και διάφορα άλλα.

Από τη στιγμή που ο αθλητής πήρε αυτή την τεράστια απόφαση, ουδείς έχει το δικαίωμα να ξεπεράσει τη γραμμή και να εισχωρήσει στην αυστηρά προσωπική ζωή του.

Εννοείται ότι θα σχολιαστεί. Είναι ένα παιδί μόλις 31 ετών που αποφασίζει να μην ξαναπαίξει μπάσκετ τουλάχιστον σε επαγγελματικό επίπεδο.

Άλλοι στην ηλικία του υπογράφουν δυο και τρία συμβόλαια ακόμα μέχρι να πουν το αντίο.

Από εκεί πέρα δεν έχει νόημα να αναλύσουμε το πώς και το γιατί. Είναι κάτι που ανήκει αποκλειστικά στον Παπαπέτρου και τους πολύ δικούς του ανθρώπους. Επιβάλλεται σεβασμός σε αυτές τις περιπτώσεις.

Ο Παπαπέτρου υπήρξε ένας πολύ καλός αθλητής. Ξεχωρίζει για τον χαρακτήρα του και του αξίζουν πολλά συγχαρητήρια για την 12χρονη καριέρα του. Κατέκτησε τίτλους, απέκτησε μεγάλο όνομα στο ευρωπαϊκό μπάσκετ.

Προσωπικά του εύχομαι να είναι υγιής και κάθε επιτυχία στο επόμενο επαγγελματικό βήμα του.

Όλα τ’ άλλα είναι για λαϊκή κατανάλωση που πραγματικά δεν εξυπηρετούν τίποτα και κανέναν.