Πραγματικά ήταν κρίμα κι άδικο αυτό που έγινε χθες το βράδυ στη Γλασκώβη, Η εθνική μας ήταν κλάσεις καλύτερη από τους Σκωτσέζους και κατάφερε να χάσει.

Θα μου πει κάποιος ότι αυτά συμβαίνουν στο ποδόσφαιρο. Κι έτσι είναι. Αλλά, όπως και να  το κάνουμε, είναι στενάχωρο να γνωρίζεις μια τέτοια ήττα που ουσιαστικά σε θέτει νοκ άουτ από τη συμμετοχή  σου σε ένα Μουντιάλ. Ναι μεν υπάρχουν μαθηματικές ελπίδες, αλλά πλέον δεν εξαρτάται μόνο από εμάς.

Μέχρι το γκολ του Τσιμίκα, που ήταν το πρώτο του με τα εθνικά μας χρώματα, η εθνική μας  είχε τον πλήρη έλεγχο του αγώνα. Στα πρώτα 45 λεπτά δεν πίεσε ιδιαίτερα γιατί είχε το μυαλό της και στην άμυνα, αλλά στην επανάληψη μπήκε μέσα αφηνιασμένη κι έγινε το αυτονόητο.

Και μετά έσβησαν τα φώτα. Λες και είχαμε βαλθεί να τους δώσουμε το ματς στο πιάτο. Το ένα λάθος διαδεχόταν το άλλο. Η ανασταλτική μας λειτουργία ήταν για τα πανηγύρια. Στην κυριολεξία βγάλαμε τα μάτια μας και γι’ αυτό ο Τύπος στη Σκωτία γράφει για την τέλεια ληστεία. Οι συνάδελφοι  έχουν απόλυτο δίκιο.

Κι εννοείται ότι η τύχη δεν μας γύρισε την πλάτη όπως κακώς δήλωσε ο Βαγιαννίδης. Είναι θέμα στιγμών, συγκέντρωσης. Την πατήσαμε.

Και για να λέμε τα πράγματα με το όνομά τους αυτή η εθνική δεν διαθέτει πια τους κεντρικούς αμυντικούς του παρελθόντος, ούτε έχουμε  6άρια. Εκεί υστερούμε.

Διαθέτουμε ποιότητα από τη μέση και μπροστά, αλλά ανασταλτικά αντιμετωπίζουμε πρόβλημα. Μόνο τυχαίες δεν είναι οι δύο σερί ήττες από τη Δανία και τη Σκωτία. Αποτύχαμε να ανταποκριθούμε αμυντικά και θα χρειαστεί τεράστια δουλειά για να το διορθώσουμε.

Όσο για τον Γιοβάνοβιτς δεν είναι άμοιρος ευθυνών για τις επιλογές τους σε πρόσωπα. Όπως ο Κουρμπέλης και ο Μασούρας.

Ο δε Μπακασέτας παίζει γιατί είναι αρχηγός και υποτίθεται ότι βοηθά στο ψυχολογικό κομμάτι, όμως δεν γίνεται η εθνική να στερείται τις υπηρεσίες του Κωνσταντέλια που κάνει τη διαφορά.