Όλη, σχεδόν, τη χρονιά παίζει απόψε ο Παναθηναϊκός με την Εφές. Είναι ο τελικός που θα οδηγήσει το Τριφύλλι στο φάιναλ φορ του Άμπου Ντάμπι  με μοναδικό στόχο να πάρει ξανά την Ευρωλίγκα και να παραμείνει στον θρόνο του.

Ο καθένας μπορεί να αντιληφθεί ότι μιλάμε για ένα πολύ μεγάλο αγώνα με τεράστιο βαθμό δυσκολίας και για τις δυο ομάδες.

Το άγχος θα είναι πολύ μεγάλο και θα κερδίσει η ομάδα που θα έχει πιο καθαρό μυαλό και θα το διαχειριστεί καλύτερα.

Για εμένα αυτή η ομάδα θα είναι ο Παναθηναϊκός. Διότι μέσα στο φλεγόμενο ΟΑΚΑ παίρνει φτερά από τον κόσμο και μπορεί να αποδώσει σπουδαίο μπάσκετ.

Εκτιμώ ότι και η μικτή Ευρώπης να εμφανιστεί απόψε στην Αθήνα θα χάσει από τον Παναθηναϊκό του Αταμάν. Είναι τέτοια η δίψα παικτών, προπονητή, διοίκησης και οπαδών που η Εφές δεν έχει περιθώρια να αντιδράσει  σε αυτό το γήπεδο.

Όχι ότι θα χάσει αμαχητί. Σε καμία περίπτωση. Αλλά δεν θα μπορεί να απαντήσει στον ορκισμένο για νίκη Παναθηναϊκό που αντιμετωπίζει το ματς σαν να μην υπάρχει αύριο. Και καλά κάνει. Έτσι χρειάζεται.

Οι πράσινοι πέρασαν πολλά από την αρχή της σεζόν με τραυματισμούς κι όμως συνέχισαν, πάλεψαν κι έχουν φτάσει στην πηγή. Θα είναι κρίμα κι άδικο να μην γευτούν το νερό.

Στο κάτω κάτω διαθέτουν ανώτερη ομάδα, έχουν καλύτερες μονάδες κι έναν Αταμάν γεννημένο νικητή.

Ας πάνε, λοιπόν, με το καλό στο φάιναλ φορ κι εκεί ελπίζουμε να τους δούμε στον τελικό μαζί με τον Ολυμπιακό.

Τουλάχιστον η κούπα να μείνει σε ελληνικά χέρια. Θα είναι το τέλειο σενάριο που πλέον μόνο όνειρο δεν είναι.