Από πέρυσι ακούω και διαβάζω τους ειδικούς για τον Παναθηναϊκό του Ναν και του Σλούκα. Για το μπάσκετ των 7 παικτών του Αταμάν, ο οποίος στηρίζεται αποκλειστικά στην ποιότητα των γκαρντ.

Κι ο Παναθηναϊκός προκρίθηκε για δεύτερη σερί σεζόν στο φάιναλ φορ ακριβώς γιατί, τελικά, δεν είναι έτσι όπως μας τον παρουσίαζαν.

Είναι ο Παναθηναϊκός του Οσμάν, του Χουάντσο, του Γκραντ, του Γκέιμπριελ. Κι όχι μόνο ο Παναθηναϊκός του Σλούκα, του τελείως άστοχου Ναν, του Γιουρτσεβέν, που έχανε τη μπάλα μέσα από τα χέρια του, η του άφαντου Μήτογλου.

Οι πράσινοι βρέθηκαν να προηγούνται με διαφορά πάνω από 20 πόντους, η Εφές το γύρισε κι όμως βρήκαν τη δύναμη να κερδίσουν, διότι η ομάδα τους έχει μέταλλο και έπαιξε με τη νοοτροπία της πρωταθλήτριας.

Ο κόσμος στάθηκε στο ύψος του και ο Παναθηναϊκός πήρε μια πανάξια νίκη. Παρά το γεγονός ότι τα ατού του δεν τράβηξαν και ο Αταμάν απέφυγε να ρίξει το χαρτί Μπράουν, διότι, προφανώς, δεν του έχει εμπιστοσύνη.

Αν όλα αυτά τα βάλετε κάτω, το εύλογο συμπέρασμα είναι ότι ο Παναθηναϊκός δεν είναι ομάδα του Ναν και του Σλούκα.

Και καλά θα κάνει ο Αταμάν να βγάζει πιο συχνά τον Ναν από το ματς αν ο Αμερικανός δεν είναι σε καλή βραδιά, γιατί έτσι δίνεται η δυνατότητα και η ευκαιρία σε άλλα παιδιά να δείξουν πράγματα που δεν τα ξέρει ο κόσμος. Ίσως ούτε και ο προπονητής.

Όσες φορές χθες ο Ναν κάθισε στον πάγκο, ο Παναθηναϊκός έπαιρνε διαφορά. Και στο τέλος η ομάδα καθάρισε όταν ο Ναν έφυγε με πέντε φάουλ.

Παικταράς ο άτιμος, δεν το συζητάμε, αλλά πολύ εγωιστής κι αυτό δεν κάνει καλό ούτε στον ίδιο, ούτε στην ομάδα.

Χρειάζεται τεράστια πνευματική προετοιμασία για το Άμπου Ντάμπι και σαφώς ο Αταμάν οφείλει να έχει έτοιμα διάφορα εναλλακτικά πλάνα στο επιθετικό κομμάτι. Η άμυνα πάει πολύ καλά και το απέδειξε και χθες. Από εκεί ήρθε η μεγάλη νίκη.