Προσωπικά δεν περίμενα το γκολ-ποίημα στο ντέρμπι για να αναδείξω ξανά και ξανά τα ξεχωριστά προσόντα του Χρήστου Μουζακίτη.

Από χιλιόμετρα φαίνεται ότι μιλάμε για ένα φαινόμενο.

Όπως βλέπουμε τον Γιαμάλ να τρελαίνει κόσμο με τη Μπάρτσα και να παίζει με απίστευτη ωριμότητα, ακριβώς το ίδιο ισχύει και για τον άσο του Ολυμπιακού. Μόλις στα 18 του χρόνια είναι τόσο ουσιαστικός που πλέον  ο Μεντιλίμπαρ τον έχει ανάγκη!

Ο Μουζακίτης ξέρει που θα δώσει τη μπάλα πριν καν την πάρει στα πόδια του. Είναι εξαιρετικός μεταβιβαστής, τα τρεξίματά του μόνο άσκοπα δεν είναι, διαβάζει το παιχνίδι, μαρκάρει δυνατά και σκοράρει. Με λίγα λόγια τα κάνει όλα και συμφέρει.

Όλοι υποκλινόμαστε και χαιρόμαστε γι’ αυτό το παιδί και περιμένουμε να δούμε κι άλλα ατόφια ταλέντα.

Όσον αφορά το ντέρμπι, όλα τα λεφτά ήταν το φινάλε με το χαμένο πέναλτι του Ελ Κααμπί, την τρομερή ευκαιρία του Τζούριτσιτς και την γκολάρα του Μουζακίτη.

Από εκεί και πέρα δεν είδαμε φάσεις να μας καθηλώσουν.

Ο Ολυμπιακός ήταν καλύτερος, προσπάθησε να παίξει ποδόσφαιρο και έδειξε ότι το ήθελε πιο πολύ.

Ο Παναθηναϊκός πήγε ξανά σε ματς κόντρας και πολύ συχνά επιχειρούσε να βρει με μακρινές πάσες τον Ιωαννίδη που δεν βρέθηκε σε καλό βράδυ.

Το έχω ξαναγράψει ότι αν το Τριφύλλι θέλει τίτλο θα πρέπει να ρισκάρει και να αγωνίζεται όπως στο δεύτερο ημίχρονο του ματς με τον ΟΦΗ.

Ο Ολυμπιακός δεν θαμπώνει με την απόδοσή του, αλλά έχει γρήγορο προσανατολισμό και πάει σε άμεσο ποδόσφαιρο.

Έχει θέμα με τις κλειστές και πολυπρόσωπες άμυνες, αλλά το παλεύει και αξιοποιεί τις ατομικές ικανότητες των παικτών του. Γι’ αυτό και είναι αήττητος εδώ και 21 ματς.

Στα δικά μου μάτια και πέρα από το έργο τέχνης που είδαμε από τον Μουζακίτη, η ομάδα που άξιζε να συνεχίσει στο κύπελλο ήταν ο Ολυμπιακός.