Αποφεύγω να γράφω για το μπάσκετ γιατί δεν είμαι ειδικός. Στην περίπτωση του ΠΑΟΚ, όμως, αξίζει και με το παραπάνω να αναδειχθεί αυτό που πέτυχε. Διότι μιλάμε για την υπέρβαση της υπέρβασης.

Ο βασικός στόχος της διοίκησης Χατζόπουλου είναι να εξυγιάνει την ΚΑΕ. Άρα, πρώτα πληρώνει τα χρέη που δημιούργησαν άλλοι και μετά καλύπτει τα έξοδα της ομάδας που δεν υπερβαίνουν τις 600.000 ευρώ τον χρόνο.

Σχεδόν τα μισά χρήματα που απαιτούνται για να βγει η σεζόν σε μια ομάδα ποδοσφαίρου στη Σούπερ Λιγκ 2!!!

Ο δε προπονητής εισπράττει 120.000 ευρώ, αλλά από αυτά τα μισά τα πληρώνει η πρώην ομάδα του, η Στρασμπούρ. Αν το καλοσκεφτείτε, μόνο ο Σλούκας ισοδυναμεί με 5 ΠΑΟΚ!!!

Το αναφέρω για να συνειδητοποιήσουμε όλοι τον άθλο της ομάδας από τη Θεσσαλονίκη.

Ναι μεν η διοργάνωση που μετέχει δεν συγκρίνεται με την Ευρωλίγκα, όμως δεν είναι και λίγο να παίξει ξανά σε ευρωπαϊκό τελικό μετά από 29 χρόνια.

Ο Καντσελιέρι, οι παίκτες του, όλοι όσοι ασχολούνται με το τμήμα μπάσκετ έκαναν κάτι παραπάνω από κατάθεση ψυχής και τους αξίζει η κούπα.

Η δε Σολέ δεν είναι μια ευκαταφρόνητη ομάδα. Στη Γαλλία κοιτάει στα μάτια Μονακό, Παρί και Βιλερμπάν και θεωρείτο από τα φαβορί να κατακτήσει το τρόπαιο στο Europe Cup.

Κι όμως ο ΠΑΟΚ δεν λύγισε. Αν και είχε χάσει στο πρώτο ματς με ένα πόντο διαφορά, πάλεψε με νύχια και με δόντια μέσα στη Γαλλία και κατάφερε να γυρίσει στην παράταση ένα ματς που υποτίθεται ότι είχε χαθεί.

Από το -14 επέστρεψε ο ΠΑΟΚ που στην αρχή μπήκε δυνατά και είχε την πρωτοπορία, όμως όχι την εμπειρία.

Μίλησε η καρδιά των παικτών που ξεπέρασαν τους εαυτούς τους και πρόσφεραν τεράστια χαρά στον κόσμο του ΠΑΟΚ και όχι μόνο.

Συγχαρητήρια και πάντα τέτοια για όλες τις ομάδες μας.