Στο χθεσινό μου κείμενο φάνηκε η αισιοδοξία μου για τον Ολυμπιακό. Νίκησε για τρίτη φορά τη μεγάλη Ρεάλ, διότι είναι ανώτερη ομάδα σε όλα.

Διαθέτει πολύ πιο έμπειρο προπονητή, εξαιρετικούς παίκτες, έχει βάθος στο ρόστερ της και πλέον παίζει με τη νοοτροπία της πρωταθλήτριας.

Αντίθετα με τη βασίλισσα που τουλάχιστον φέτος το έχασε αυτό.

Και αποδείχθηκε στην πράξη ότι δεν γινόταν να προχωρήσει σε βάρος του Ολυμπιακού.

Οι ερυθρόλευκοι πήραν αυτό που άξιζε από την αρχή της σεζόν.

Είχαν τρεις στόχους. Να αποκτήσουν πλεονέκτημα έδρας, να πάνε φάιναλ φορ και να σηκώσουν την κούπα. Τους δυο πρώτους στόχους τους κατάφεραν.

Τώρα μένει η πρόκριση στον τελικό και όπως έχω γράψει από την αρχή μακάρι να δούμε Ολυμπιακό- Παναθηναϊκό και η Ευρωλίγκα να παραμείνει σε ελληνικά χέρια. Το ποιος θα κερδίσει είναι κάτι άλλο.

Αυτό που προέχει τώρα είναι και ο Παναθηναϊκός να κάνει το 3-1 με την Εφές και να δώσει ραντεβού στο Άμπου Ντάμπι με τη Φενέρ του Σάρας για να παίξει ξανά στον τελικό.

Ομαδάρα η Εφές, αλλά και ο Παναθηναϊκός διαθέτει πολύ βαριά όπλα κι έναν προπονητή που γνωρίζει πολύ καλά την προηγούμενη ομάδα του.

Σε αυτό υπερτερεί ο Παναθηναϊκός της τουρκικής ομάδας και μόνο έκπληξη δεν θα είναι να κερδίσει κι απόψε και να σκορπίσει τεράστια χαρά στους οπαδούς του.