“Απίστευτες καταγγελίες κατά του Πιερλουίτζι Κολίνα και τις εξευτελιστικές μεθόδους που χρησιμοποιούσε για να ελέγχει τη σωματική κατάσταση των διεθνών διαιτητών προέβη ο Σουηδός πρώην διεθνής ρέφερι Γιόνας Ερικσον μέσω του βιβλίου του «House of Cards».

Σε μια από τις αφηγήσεις του ο Ερικσον εστιάζει στον «ταπεινωτικό» έλεγχο που υποβλήθηκε αυτός και οι συνάδελφοί του σε τεστ για το σωματικό τους λίπος το 2010. Ο Κολίνα, γνωστός για την αυστηρότητα και τον επαγγελματισμό του, ανέλυσε τα σώματα των διαιτητών ενώπιος ενωπίω, επέβαλε οφθαλμολογικές εξετάσεις, μοιράστηκε τα αποτελέσματα του σωματικού λίπους μπροστά στην ομάδα των ρέφερι και απαγόρευσε την κατανάλωση ζυμαρικών, στρειδιών και κέικ.

Ο ιταλός αρχιδιαιτητής επέβαλε μια κουλτούρα φόβου μεταξύ των κορυφαίων διαιτητών του κόσμου, όπως σημειώνει ο Ερικσον.«Οταν επρόκειτο για τεστ βάρους και ποσοστού λίπους ένιωθα κυρίως αηδία, θυμό και ταπείνωση. Δεν ήταν τα τεστ που ήταν το πρόβλημα, αλλά ο τρόπος που διεξάγονταν», γράφει ο σουηδός άλλοτε κορυφαίος ρέφερι στο βιβλίο του αποσπάσματα του οποίου δημοσίευσε ο «Guardian».«Ηταν εξευτελιστικό» «Βγάλαμε σιγά σιγά τα ρούχα μας [σε ένα τεστ το 2010]», συνεχίζει.«Εκεί στεκόμασταν σε μια μεγάλη σειρά, μόνο με τα εσώρουχά μας. Ημασταν οι καλύτεροι διαιτητές της Ευρώπης, ελίτ αθλητές, πρότυπα, ενήλικες, γονείς, ισχυρές προσωπικότητες με μεγάλη ακεραιότητα… Αλλά κανείς δεν είπε τίποτα. Μετά βίας κοιταχτήκαμε ο ένας με τον άλλον, τα βλέμματά μας τρεμόπαιξαν λίγο νευρικά, ενώ μας κάλεσαν μπροστά δύο – δύο. Εκεί ο Κολίνα μας παρατηρούσε από πάνω μέχρι κάτω με ένα παγωμένο βλέμμα. Σιωπηλός και παρατηρητικός. Ανεβήκαμε στη ζυγαριά ένας – ένας. Ρούφηξα το στομάχι μου, ίσιωσα την πλάτη μου και κράτησα την αναπνοή μου σαν να έκανε τη διαφορά. Κατέβηκα από τη ζυγαριά και ένιωσα σαν να στεκόμουν σε ομίχλη.

Ο ίδιος εκπαιδευτής εμφανίστηκε με ένα είδος πένσας, ένα εργαλείο που έμοιαζε με πολύγραφο με το οποίο άρχισε να με τσιμπάει σε διάφορα μέρη του σώματος. Η δαγκάνα, όπως λεγόταν το όργανο, ήταν κρύα και έτρεμα κάθε φορά που άγγιζε το σώμα μου. Ο εκπαιδευτής έσφιξε, τράβηξε, πίεσε, μέτρησε, μέτρησε ξανά, μουρμούρισε κάτι που δεν ακούστηκε, πίεσε ξανά και τσίμπησε το δέρμα και το σωματικό μου λίπος. Ύστερα από κάθε περιοχή μέτρησης, φώναζε τον αριθμό των χιλιοστών που μπορούσε να μετρήσει».

Και προσθέτει: «Γιατί δεν είπα τίποτα εγώ ή οποιοσδήποτε άλλος; Γιατί δεν σηκωθήκαμε και δεν είπαμε αυτό που όλοι νόμιζαν: ότι ήταν εξευτελιστικό. Αν είχα υψώσει τη φωνή μου, θα είχα υπογράψει ταυτόχρονα τη θανατική ποινή της καριέρας μου. Αν είχα αμφισβητήσει τις μεθόδους που είχε εισαγάγει ο Κολίνα, τότε δεν θα οριζόμουν σε κανένα παιχνίδι, είμαι πεπεισμένος γι’ αυτό».