Το γράφω εδώ και πολλά χρόνια. Το ποδόσφαιρο είναι στιγμές. Γι’ αυτό και είναι τόσο όμορφο.

Μέχρι να ισοφαρίσει ο ΠΑΟΚ την ΑΕΚ δεν έφτιαξε ούτε μια ευκαιρία από οργανωμένη προσπάθεια. Ήταν ακίνδυνος.

Κι όμως στο 94 μίλησε η κλάση του Κούρτιτς. Γκολ – ποίημα. Ένα γκολ που έκανε τους ΠΑΟΚτσήδες να χαμογελάσουν για λίγο.

Βλέπετε, είναι τόσο παγωμένοι και θλιμμένοι για τη δολοφονία του Αλκη από δικούς τους…

Αυτό το γκολ, το δεύτερο του Μιτρίτσα και η επική πρόκριση στο κύπελλο ήρθε σε μια πολύ δύσκολη περίοδο για τον ΠΑΟΚ.

Ενός ΠΑΟΚ που έχει ξεχάσει τι σημαίνει ήττα στα τελευταία 12 του ματς.

Έχει αποκτήσει πια νοοτροπία νικητή και είναι μέσα και στους τρεις στόχους.

Φοβερό για μια ομάδα που μετά τις συνεχείς ήττες από Ατρόμητο, Αρη στην Τούμπα και Ιωνικό ήταν ξεγραμμένη απ’ όλους.

Μόνο ο Λουτσέσκου το πίστευε ότι θα αλλάξει ο τροχός. Κι ο Ρουμάνος τα κατάφερε. Με ένα ρόστερ γερασμένο και μη αθλητικό.

Αλλά με παίκτες που το λέει η καρδούλα τους και παίζουν και για τον προπονητή τους. Μια γροθιά είναι στον ΠΑΟΚ και αυτό χρεώνεται στον Λουτσέσκου.

Όσο για την γκολάρα του Κούρτιτς, έβαλε το λιθαράκι του και ο Λε Ταλέκ.

Την ώρα της σέντρας του Μιτρίτσα κι ενώ έβλεπε δυο συμπαίκτες του να πηγαίνουν στη μπάλα, ο Γάλλος έκανε το λάθος να πάει προς το μέρος τους και άφησε μόνο του τον Κούρτιτς που διάβασε τη φάση.

Ο Σλοβένος έκανε και την προσποίηση στον Λε Ταλέκ και πέτυχε το γκολ της σεζόν. Κακή αμυντική αντίδραση του ξένου παίκτη της ΑΕΚ.

Και το ίδιο ισχύει με τον Μισελέν. Δεν τον έβλεπε μπροστά του ο Μιτρίτσα. 

Γιατί το λέω. Διότι στον ΠΑΟΚ ουδείς αισθάνεται ρεζέρβα. Ενώ στην ΑΕΚ του Γιαννίκη η ψυχολογία είναι στο σημείο μηδέν.

Στο 1-0 και λίγο πριν το φινάλε τη μπάλα τη βάζεις στο στόμα σου και την κάνεις κομματάκια. Δεν το παίζεις μπαλαρίνα…