θα περιμένω να δω τον Παναθηναϊκό σε κάποια παιχνίδια εκτός έδρας και μετά θα τοποθετηθώ για το τι μπορούμε να περιμένουμε φέτος.

Αλλά μέσα στη Λεωφόρο παρακολουθούμε έναν κανονικό Παναθηναϊκό. Μια ομάδα που θυμίζει άλλες εποχές.

Τότε που στο ρελαντί μοίραζε τεσσάρες και πεντάρες. Και ναι, γι’ αυτή την ομάδα αξίζει ο κόσμος να πληρώνει εισιτήριο.

Γιατί; Διότι ο Γιοβάνοβιτς παρουσιάζει μια ομάδα με αρχή, μέση και τέλος. Ξέρει τι θέλει και πώς να το πάρει.

Αγωνίζεται επιθετικά και γεμίζει την αντίπαλη περιοχή. Ό,τι πρέπει να κάνει μια μεγάλη ομάδα που παίζει στο γήπεδό της και θέλει να καθαρίσει εύκολα τον αγώνα.

Χθες για παράδειγμα, έπαιξε με 4-4-2 και 4-4-1-1, αλλά με τον Παλάσιος ψευτοεννιάρι και τον Καρλίτος να έχει ελεύθερο ρόλο κινήσεων δίπλα και πίσω από τον Αργεντίνο.

Χάρμα ιδέσθαι ο Ισπανός. Χατ- τρικ με όμορφα τέρματα. Του ταιριάζει να είναι εκτός περιοχής και να κτυπάει μόλις μυρίσει… αίμα.

Σε έξι ματς μετράει 7 γκολ που θα μπορούσαν να ήταν 8 αν δεν άφηνε τον Παλάσιος να εκτελέσει το πέναλτι.

Πολύ σωστά έπραξε. Για να στηρίξει τον συμπαίκτη του και να στείλει το μήνυμα ότι πάνω απ’ όλα είναι το συμφέρον της ομάδας.

Ο δε Παλάσιος πήρε αυτοπεποίθηση και έδειξε καλά στοιχεία. Και με τις γρήγορες κινήσεις του, αλλά και με το πρεσάρισμα στον αντίπαλο.

Μου άρεσε ο Αλεξανδρόπουλος στο επιθετικό κομμάτι. Σε κάποιες φάσεις, όπως στο δεύτερο τέρμα, φανέρωσε σπουδαία δημιουργική ικανότητα και μόνο καλό στην ομάδα θα κάνει αν συνεχίσει να παίρνει προσωπικές πρωτοβουλίες. Αρκεί να γίνεται με μέτρο.

Ζωηρός ήταν και ο Χατζηγιοβάνης για τον οποίο έχω ξαναγράψει ότι αν είχε ουσία στο τέλος των προσπαθειών του θα είχε φύγει από την Ελλάδα.

Ο Πέρεθ εξελίσσεται στον εγκέφαλο της ομάδας, ενώ στους διακριθέντες ήταν και ο Σάντσες.

Το ζητούμενο τώρα για τους πράσινους είναι το ματς της Τρίπολης. Εκεί θα φανούν πολλά για το μέλλον.