Το πιο εύκολο είναι να γράψω ότι η εθνική ομάδα του πρώτου ημιχρόνου ήταν ανώτερη από τη Σουηδία και το μέλλον της ανήκει.

Αλλά δεν θα μασήσω τα λόγια μου. Και διαφωνώ με όσους λένε ότι οι παίκτες ήταν πνευματικά έτοιμοι για τη νίκη. Λάθος.

Αν ήταν έτοιμοι δεν θα πετούσαν λευκή πετσέτα στο πέναλτι του Μαυροπάνου και το 1-0. Ήταν το 58΄ και είχαν μπροστά τους περισσότερη από μισή ώρα.

Όφειλαν να αντιδράσουν, να δείξουν χαρακτήρα και να προσπαθήσουν για την ισοφάριση.

Κι αντί γι’ αυτό είδαμε ένα φτηνό δεύτερο τέρμα. Τεράστια η ευθύνη των δυο σέντερ μπακ και ιδιαίτερα του Χατζηδιάκου που έδειξε την μεγάλη απειρία του.

Και εδώ θελω να σταθώ.  Να διατηρηθούν στην εθνική αυτά τα παιδιά. Καμία αντίρρηση.

Αλλα δεν θα πάμε πουθενά αν η ομάδα δεν στηριχθεί σε δυο, τρεις πολύπειρους ποδοσφαιριστές.

Για εμένα κάθε ομάδα έχει ανάγκη τον μεγάλο γκολκίπερ, τον ηγέτη στην άμυνα και τουλάχιστον έναν σπουδαίο μέσο.

Οι νέοι παίκτες θα πρέπει από κάπου να «πιαστούν». Και τα δυο χθεσινά γκολ ήταν προϊόν της απειρίας κι όχι της ατομικής ικανότητας.

Και για να γίνω πιο σαφής, είναι αδιανόητο να έχουμε έναν Μανωλά να κάνει τόσο μεγάλη καριέρα στην Ιταλία και να μην παίζει στην εθνική.

Είναι ολοφάνερο ότι το κλίμα στην εθνική είναι εξαιρετικό κι αυτό πιστώνεται στον προπονητή.

Ουδείς μπορεί να το χαλάσει γιατί οι παίκτες είναι μια γροθιά. Και στις λύπες και στις  χαρές.

Το μέλλον τους ανήκει αν συνεχίσουν με την ίδια φιλοσοφία και τους βοηθήσουν δυο, τρεις παίκτες με μεγαλύτερες και περισσότερες παραστάσεις.

Διαφορετικά φοβάμαι ότι θα εξακολουθήσουμε να βγάζουμε τα μάτια μας μόνοι μας.

Κι αυτά που λέω δεν έχουν να κάνουν με το αν παραμείνει ο Φαν Σιπ η, όχι.