Για τον κανονικό Παναθηναϊκό το 0-0 στο Καραϊσκάκη  δεν θα ήταν το καλύτερο δυνατό αποτέλεσμα. Αλλά για τον Παναθηναϊκό του Αλαφούζου αυτός ο βαθμός ισοδυναμεί με νίκη. 

Η ομάδα των «πράσινων» άντεξε στην πίεση του Ολυμπιακού στο δεύτερο ημίχρονο, έμεινε όρθια και στόχος του Γιοβάνοβιτς και των παικτών του είναι να «χτίσουν» πάνω σε αυτή την λευκή ισοπαλία και να κάνουν μια επανεκκίνηση όσον  αφορά την εικόνα τους στα εκτός έδρας παιχνίδια.

Από τις πρώτες πέντε αγωνιστικές, άλλωστε, δύο ματς είναι αυτά που έχουν στενοχωρήσει τον κόσμο. Στα Γιάννενα και στου Χαριλάου. Και στους δύο αυτούς αγώνες ο Παναθηναϊκός δέχθηκε νωρίς γκολ και γνώρισε ισάριθμες ήττες. Αντίθετα με το Καραϊσκάκη που μπήκε διαβασμένος, ήταν καλά στημένος και στο τέλος πήρε αυτό που ήθελε. Και, μάλιστα, με άμυνα ανάγκης λόγω των πολλών τραυματιών.

Κι όμως από  το ντέρμπι φάνηκε ότι ο Γιοβάνοβιτς  έχει στα χέρια του παίκτες που ανά πάσα στιγμή μπορούν να του φανούν χρήσιμοι, γιατί όχι και να πάρουν φανέλα βασικού. Με πρώτον και καλύτερο τον Μπρινιόλι. Ο Ιταλός γκολκίπερ προσαρμόστηκε αμέσως, ήταν σταθερός, πολύ καλός με τα πόδια και ενέπνεε εμπιστοσύνη στους συμπαίκτες του. Έκανε τέτοια εμφάνιση που θα δικαιολογήσει απόλυτα τον προπονητή του να τον ξεκινήσει στην ενδεκάδα και στο ματς με τον Ιωνικό στη Λεωφόρο.

Ο δε Σάντσες ήταν πολύ πειθαρχημένος τακτικά και συνέβαλε στην αποτελεσματικότητα της άμυνας. Στα καθαρά  αμυντικό κομμάτι ίσως να είναι ανώτερος από τον Κώτσιρα.

Αυτός που συζητήθηκε περισσότερο ήταν ο Σάρλια, διότι είχε προβληματίσει με την απόδοσή του. Με τον Ολυμπιακό, όμως, είχε πολύ καλές τοποθετήσεις μέσα στην περιοχή και έδειξε να έχει χημεία με τον Πούγγουρα. Βέβαια, ο Παναθηναϊκός έπαιξε πολύ πίσω από τη μπάλα και υπήρχε μεγάλη αλληλοκάλυψη χώρων, κάτι που σημαίνει ότι οι κεντρικοί αμυντικοί είχαν πιο εύκολη δουλειά. Είναι τελείως διαφορετικό να έχεις ανοιχτή άμυνα. Ο Σάρλια, πάντως, ανταποκρίθηκε κι αυτό μετράει για τον προπονητή.

Για εμένα, όμως, δεν αλλάζει κάτι με όσα έχω γράψει από το καλοκαίρι, δηλαδή ότι το «Τριφύλλι» είχε ανάγκη από δύο βασικούς στόπερ. Καλοί οι Βέλεθ και Σένκεφελντ, όμως δεν είναι οι στόπερ για τα δεδομένα ενός Παναθηναϊκού. Εκτιμώ ότι το κέντρο της «πράσινης» άμυνας θα είναι η αχίλλειος πτέρνα της ομάδας.  

Ο Ρούμπεν Πέρεθ εξελίσσεται σε παίκτη-βαρόμετρο για τον Παναθηναϊκό. Παίζει με την εμπειρία του από τα ισπανικά γήπεδα και είναι ο ομφάλιος λώρος ανάμεσα σε άμυνα και επίθεση. Είναι ο ισορροπιστής της ομάδας. Ο προπονητής του αγωνιστικού χώρου. Η μέχρι τώρα πορεία του είναι πολύ καλή και θα βοηθήσει και τον νεαρό Αλεξανδρόπουλο.

Ο Βιτάλ ξεκίνησε εντυπωσιακά, όμως στο ντέρμπι ήταν «λίγος». Σαφώς διαθέτει πολύ καλά στοιχεία σε ατομικό επίπεδο και οι οπαδοί της ομάδας περιμένουν πολλά. Όπως και από τον Παλάσιος που ακόμα είναι έξω από τα νερά του. Ο Αργεντίνος ήρθε σαν μεγάλο όνομα  και μέχρι τώρα δεν το έχει δικαιολογήσει.

Απογοητευτικός είναι και ο Λούντκβιστ. Μια έξοχη προσωπική ενέργεια στο Καραϊσκάκη δεν μπορεί να αποτελέσει σημείο αναφοράς. Οι παίκτες κρίνονται από τη διάρκειά τους. Εννοείται ότι οι πάντες θέλουν χρόνο, όπως και η ομάδα συνολικά. Το στοίχημά της είναι να αξιοποιήσει τη Λεωφόρο και να δείξει ένα άλλο πρόσωπο στα εκτός έδρας ματς. Ακόμα δεν έχει πετύχει ούτε γκολ…