Το παιχνίδι του Ολυμπιακού εξαρτάται από ποια οπτική γωνία θα το δεις.

Μέχρι το 60΄ η ομάδα του Μαρτίνς δεν πατούσε καλά. Μετά το 60 έπιασε τον Ατρόμητο από τον λαιμό και την αδικεί το 0-0.

Προσωπικά δεν καταλαβαίνω γιατί ο Πορτογάλος μπήκε στη λογική του 4-4-2.

Από τη μία ο Τικίνιο δεν είναι έτοιμος κι από την άλλη στον πάγκο δεν είχε τον Χασάν που έφυγε δανεικός για την Κόνιασπορ η, έναν παίκτη που να μπορεί να μπει αλλαγή και να βγάλει τα κάστανα από τη φωτιά. Ούτε καν τον Μασούρα.

Στα τρία τελευταία χρόνια με τον Μαρτίνς είναι ολοφάνερο ότι ο ο Ολυμπιακός ρολάρει καλύτερα με 4-2-3-1 η, 4-3-3. Το 3-4-3 απέτυχε και το 4-4-2 φαίνεται να μην του ταιριάζει. Τουλάχιστον τώρα με τον Βραζιλιάνο επιθετικό να θέλει χρόνο.

Κι ερωτώ: Γιατί ο Πορτογάλος ρίσκαρε με δύο κυνηγούς από την αρχή; Ακόμα και στην προετοιμασία ελάχιστα δοκίμασε το χθεσινό σύστημα. Και με Ελ Αραμπί, Χασάν έπαιζε όταν υπήρχε ανάγκη.

Οι ερυθρόλευκοι είχαν την κατοχή, αλλά ήταν ακίνδυνοι κι έπαιζαν προβλέψιμα.

Ουσιαστικά έχασαν μόλις μια πολύ καλή ευκαιρία με τον Τικίνιο από το λάθος του Παπαδόπουλου.

Ο δε Λόπες ήταν βαρύς κι έξω από τα νερά του. Ουδεμία σχέση με τον Ονιεκουρού που έδωσε ζωή στην επίθεση της ομάδας. Όπως και ο Κούντε. Είχε νεύρο.

Ο Ολυμπιακός μετά το 60 ήταν ένας φυσιολογικός Ολυμπιακός που μέσα στο Καραϊσκάκη είναι πανίσχυρος.

Απέτυχε να κερδίσει, αλλά μεταξύ μας δεν τον ήθελε και η μπάλα. Έχασε κλασικές ευκαιρίες που ασφαλώς είναι στο πρόγραμμα. Για ποδόσφαιρο μιλάμε, άλλωστε. Όλα μπαίνουν κι όλα χάνονται.

 Η ισοπαλία δεν ήταν απογοητευτική, γιατί η ομάδα τα έδωσε όλα. Το άσχημο θα ήταν το 0-0 να συνοδευόταν από κακή εμφάνιση. Όπως ο ΠΑΟΚ που την πάτησε από τον ΠΑΣ στην Θεσσαλονίκη.

Ακόμα είναι η αρχή και ο Μαρτίνς ψάχνεται. Δείχνει μπερδεμένος και για τις τρεις γραμμές.

Σε αυτές τις περιπτώσεις η λύση είναι να πας στα σίγουρα, τα δοκιμασμένα. Αυτό περιμένω την Πέμπτη με την Αντβέρπ.