Το θέμα με τον Ολυμπιακό δεν είναι αν η κλήρωση στο Γιουρόπα Λιγκ χαρακτηρίζεται ζόρικη η όχι, αλλά αν θα ανταποκριθεί.

Κι αν θα μπορέσει να νικήσει πρώτα τον κακό του εαυτό.

Στην Μπρατισλάβα το 2-2 ήταν προϊόν αλαζονικής συμπεριφοράς κάποιων παικτών.

Με το 3-0 του πρώτου ματς και την αποβολή του παίκτη της Σλόβαν από το 25 το μυαλό των ερυθρόλευκων… χάλασε. Μιλούσε η γλώσσα του σώματος. «Καθαρίσαμε»…

Ο Μαρτίνς είδε την κακή πλευρά ορισμένων ποδοσφαιριστών και πάνω σε αυτό πρέπει να εστιάσει για να προλάβει τα χειρότερα. Να τους κόψει τον βήχα, διότι σε έναν επόμενο αγώνα αυτό μπορεί να το πληρώσει άσχημα η ομάδα.

Δεν είναι συζητήσιμο αν ο Ολυμπιακός διαθέτει καλή ομάδα, ποιοτικούς παίκτες και δουλευταρά προπονητή. Αυτό το ξέρουμε όλοι.

Τίποτα, όμως, δεν θα καταφέρει αν δεν είναι σοβαρός από το πρώτο έως το τελευταίο δευτερόλεπτο σε όλα τα παιχνίδια.

Προσωπικά δεν με φοβίζει καμία Φενέρ και Αϊντραχτ. Ούτε, βέβαια, υποτιμώ την Αντβέρπ.

Ξεκινώ από το πόσο καλά θα είναι ο Ολυμπιακός. Και αγωνιστικά και ψυχολογικά.

Ο Ολυμπιακός ήταν κλάσεις ανώτερος από τη Σλόβαν. Για ποιο λόγο έδωσε δικαιώματα στη ρεβάνς;

Μέχρι ενός ορισμένου σημείου καταλαβαίνω ότι η ομάδα φρενάρεται ενόψει των μελλοντικών πιο δύσκολων υποχρεώσεών της, αλλά όχι να ισοφαρίζεται εύκολα δυο φορές με παίκτη περισσότερο.

Κοστίζει και ταυτόχρονα ξεσκεπάζει αμυντικές αδυναμίες.

Για παράδειγμα ο Σισέ δεν τράβηξε όπως στο Καραϊσκάκη. Ούτε έδειξε να δένει με τον Παπασταθόπουλο.

Ο Μαρτίνς πρέπει να δει τι θα κάνει, διότι τα δύσκολα θα τα βρει μπροστά του.

Η ομάδα σα να μην πατάει ακόμα γερά και ισορροπημένα.

Μέχρι τώρα παίρνει αυτό που θέλει, αλλά σημασία έχει να πείθει με την εικόνα της. Να κυκλοφορεί μπάλα, να τρέχει, να πιέζει, γενικά να παίζει με ένταση ως το τέλος. Αυτό θέλει να βλέπει ο κόσμος.