Κάθε χρόνο σαν σήμερα τιμούμε την επέτειο του 2004 στην Πορτογαλία. Και καλά κάνουμε.

Μιλάμε, άλλωστε, για ένα ποδοσφαιρικό θαύμα.

Τα ερωτήματα, όμως, είναι πολλά και, δυστυχώς, χωρίς απαντήσεις.

Τι κάναμε για το ελληνικό ποδόσφαιρο μετά τον θρίαμβο της εθνικής ομάδας σε εκείνο το EURO;

Φτιάξαμε εθνική; Όχι. Ίσα ίσα που γίναμε χειρότεροι.

Φτιάξαμε καλύτερο και πιο αξιόπιστο πρωτάθλημα, Όχι.

Αναδείξαμε καλύτερους ποδοσφαιριστές; Όχι.

Δημιουργήσαμε τις κατάλληλες υποδομές και προϋποθέσεις για ένα διαφορετικό και πιο σύγχρονο αύριο στον χώρο; Όχι.

Στο τέλος τέλος κάναμε κάτι που είναι σε θετική κατεύθυνση και ξεκινάει από την Πορτογαλία του 2004; Απολύτως τίποτα.

Άρα, θυμόμαστε και αναδεικνύουμε το έπος της Πορτογαλίας ως μία πραγματικότητα και τίποτε άλλο.

Κι αυτό είναι ό,τι το χειρότερο για όλους εμάς που ασχολούμαστε με το ελληνικό ποδόσφαιρο σε καθημερινή βάση.

Οι μόνοι που δεν ευθύνονται είναι οι φίλαθλοι. Ο κόσμος περίμενε να δει άλλα πράγματα. Και δικαιολογημένα απογοητεύτηκε.

Η αποτυχία  είναι παταγώδης. Είτε αναφερόμαστε σε παράγοντες (ποδοσφαιρικούς και κυβερνητικού), είτε σε ποδοσφαιριστές, προπονητές, δημοσιογράφους και όσους εμπλέκονται στον χώρο. Κανέναν δεν βγάζω απ’ έξω.

Είχαμε την ιστορική ευκαιρία να εκμεταλλευτούμε με την καλή έννοια τον άθλο της εθνικής μας ομάδας κι εμείς λες και δεν θέλαμε να πετύχουμε.

Η, στενοχωρηθήκαμε που τρέλαναν τον πλανήτη ο Ρεχάγκελ και οι παικταράδες του.

Δεν βάλαμε ούτε ένα πετραδάκι. Μηδέν εις το πηλίκον.

Το ξέρω ότι είναι σκληρά αυτά που διαβάζετε, αλλά δεν γίνεται να κοροϊδευόμαστε μεταξύ μας. Είμαστε άξιοι της μοίρας μας. Γι’ αυτό και παραμένουμε στον πάτο του βαρελιού.