Τίποτα δεν έχω να προσθέσω για τον Βασίλη Σπανούλη και τον Νίκο Ζήση που πήραν την σκληρή, αλλά αναγκαία απόφαση να σταματήσουν την ενεργό δράση.

Έχουν γραφτεί, άλλωστε, τόσα πολλά. Ειδικά για τον Βασίλη.

Ο Ζήσης μόλις πριν από λίγη ώρα ανακοίνωσε την απόφασή του, αλλά είναι τέτοια η διαδρομή τοιυ που σύσσωμος ο αθλητικός κόσμος της χώρας υποκλίνεται στο ταλέντο του και την προσφορά του στο μπάσκετ.

Το μόνο που έχω να τονίσω είναι ότι δεν υπάρχει ομορφότερο πράγμα ο κόσμος να αποδέχεται ποιος είσαι και να σου σφίγγει το χέρι για όλα όσα πέτυχες στην μακροχρόνια καριέρα σου.

Στα δικά μου μάτια αποτελεί τεράστια τιμή για τον Σπανούλη, τον Ζήση και γι’ άλλους σπουδαίους αθλητές που έχουν πει το αντίο το πώς τους αποχαιρέτησε αθλητικά η κοινή γνώμη.

Τίποτα δεν έχει μεγαλύτερη αξία από την άποψη του απλού φιλάθλου.

Ούτε τα χρήματα, ούτε οι τίτλοι, ούτε η δόξα.

Η μεγαλύτερη κατάκτηση του Σπανούλη και του Ζήση είναι ότι ο κόσμος τους αγάπησε. Ακόμα και οι οπαδοί των αντιπάλων σεβάστηκαν την αθλητική τους αξία.

Θα σχολιάσει κάποιος ότι κατά καιρούς ακούστηκαν μέχρι και εμετικά συνθήματα. Σωστό. Αλλά αυτό έγινε στα πλαίσια της οπαδικής αντιπαλότητας. Δεν υπήρχε κάτι άλλο προσωπικό ανάμεσα στον Σπανούλη και τους οπαδούς του Παναθηναϊκού.

Στο κάτω κάτω ο Βασίλης υπήρξε σημαντικό κεφάλαιο της πράσινης ιστορίας και πολύ σωστά έπραξε η ΚΑΕ που τοποθετήθηκε για την απόφασή του. Έτσι  κάνουν όλες οι μεγάλες ομάδες του κόσμου.

Ο Σπανούλης και ο Ζήσης εμπνέουν σεβασμό και για πάντα θα είναι στις καρδιές των φιλάθλων. Η αγάπη του κόσμου θα είναι το μεγάλο παράσημό τους.

Και μόνο γι’ αυτό καλά θα κάνουν και οι δυο να μείνουν στον χώρο και να συνεχίσουν να προσφέρουν από οποιοδήποτε πόστο επιθυμούν. Το μπάσκετ τους έχει ανάγκη.