Η σημερινή ημέρα είναι πολύ μεγάλη για τον Παναθηναϊκό και κανονικά θα έπρεπε να είναι ακόμα μεγαλύτερη συνολικά για το ελληνικό ποδόσφαιρο.

Μέχρι αυτή την ώρα που γράφω δεν διάβασα ούτε μια ανακοίνωση από μια άλλη ομάδα η, από την ΕΠΟ, τη Λίγκα και το υφυπουργείο αθλητισμού του Αυγενάκη. Θλιβερό απ’ όπου κι αν το πιάσει κανείς. Λες και γιορτάζουμε πολλά Ουέμπλεϊ…

Βλέπετε, δεν ζούμε στο πολύ μακρινό 1971 που όλοι οι Ελληνες φίλαθλοι ήταν στο πλευρό του Παναθηναϊκού. Η, έστω οι περισσότεροι.

Και φυσικά και οι ολυμπιακοί. Ξέρετε ότι υπήρχαν οπαδοί του Ολυμπιακού που πήγαν μέχρι το Ουέμπλεϊ για να στηρίξουν τον αιώνιο αντίπαλο; Αυτό μόνο σαν ανέκδοτο μπορεί να ειπωθεί σήμερα.

Θα σχολιάσει κάποιος γιατί εγώ κι άλλοι συνάδελφοι δίνουμε τόση σημασία στην επέτειο του Ουέμπλεϊ. Εύκολη η απάντηση.

Διότι αυτές οι αναμνήσεις μας κρατούν όρθιους και είναι το οξυγόνο μας για το σήμερα και το αύριο.

Στα δικά μου μάτια η Ελλάδα έφτασε στην κορυφή. Όπως η εθνική το 2004.

Για την εποχή ήταν άθλος αυτό που πέτυχε ο Πούσκας και οι παικταράδες του.

Κι όλοι μας έχουμε υποχρέωση να μνημονεύουμε τη σημερινή ημέρα. Για να θυμούνται οι παλιότεροι και να μαθαίνουν οι πιο νέοι σε ηλικία.

Στο κάτω κάτω Παναθηναϊκός είναι αυτός και δεν θα αργήσει η εποχή που θα γίνει ξανά αυτός που ήταν.