Αυτό που μου άρεσε από τον αποψινό τελικό ήταν ότι είχε αγωνία μέχρι το τελευταίο σφύριγμα.

Ο ΠΑΟΚ κέρδισε γιατί στα δύσκολα έδειξε χαρακτήρα, αντίθετα με τον Ολυμπιακό που δεν είχε απαντήσεις στο πάγωμα του παιχνιδιού από τους κυπελλούχους.

Το παιχνίδι εξελίχθηκε όπως το περίμενα και το είχα γράψει. Έναν ΠΑΟΚ να προσέχει πολύ την άμυνά του και η μπάλα να είναι στην κατοχή του Ολυμπιακού.

Στο πρώτο ημίχρονο οι ερυθρόλευκοι έφτασαν κοντά στο γκολ με τον Μπρούμα και ο ΠΑΟΚ απάντησε με το δοκάρι του Σφιντέρσκι.

Μετά έγινε το πέναλτι και ο Δικέφαλος προηγήθηκε.

Τα αίματα άναψαν στην επανάληψη γιατί ο Ολυμπιακός μπήκε φουριόζος να ισοφαρίσει και τα κατάφερε γρήγορα από ένα κόρνερ που χρεώνεται στην κακή τοποθέτηση συνολικά της άμυνας του ΠΑΟΚ.

Η είσοδος του Φορτούνη έδωσε επιθετικότητα στους πρωταθλητές οι οποίοι για ένα τέταρτο έκλεισαν τον ΠΑΟΚ στα καρέ του και δημιούργησαν τις προϋποθέσεις για να προηγηθούν.

Ο ΠΑΟΚ έμοιαζε σαν έναν πυγμάχο στριμωγμένο στα σχοινιά και προσπαθούσε να πάρει ανάσες. Τον κράτησε όρθιο ο Πασχαλάκης.

Μετά το 65 άρχισε να ισορροπεί το ματς, ουσιαστικά το πάγωσε και μετά το 80, με την είσοδο του Τσιγγάρα, ήταν φανερή η πρόθεση του Γκαρσία να πάει στην παράταση.

Έβαλε έναν ακόμα αμυντικό μέσο και πήρε τον έλεγχο του κέντρου.

Ο Ολυμπιακός παρουσιάστηκε κουρασμένος και δεν είχε εναλλακτικές λύσεις.

Έδειξε να αποσυντονίζεται στην άμυνα και πριν σκοράρει ο Κρμέντσικ είχε απειλήσει σε άλλες δυο περιπτώσεις.

Ο ΠΑΟΚ, δηλαδή, βρήκε τον τρόπο να τρυπήσει την άμυνα του Ολυμπιακού και δικαιολογημένα πανηγύρισε μια από τις μεγαλύτερες νίκες στην ιστορία του.

Διότι δεν κατέκτησε απλά ένα τρόπαιο, αλλά γονάτισε την καλύτερη ομάδα του πρωταθλήματος μέσα στην Αθήνα.