Αναμενόμενη ήταν η χθεσινοβραδινή εξέλιξη με τον Λάζλο Μπόλονι. Κι αργοπορημένη.

Αν ο Αλαφούζος είχε δείξει αντανακλαστικά νωρίτερα ίσως τα πράγματα να ήταν διαφορετικά για τον Παναθηναϊκό.

Εντάξει, το ρόστερ του δεν είναι για πολλά πράγματα, όμως αυτό δεν σημαίνει ότι θα πρέπει να το απαξιώσουμε τελείως.

Με έναν άλλο προπονητή, σύγχρονο και με φρέσκες ιδέες το Τριφύλλι θα μπορούσε να παίξει καλύτερα. Τουλάχιστον να μην πόναγαν τα ματάκια μας και να βλέπαμε τα στοιχειώδη.

Με τον Ρουμάνο ο Παναθηναϊκός ήταν κακός. Έπαιξε αντιποδόσφαιρο. Ναι μεν η ομάδα ανέβηκε σημαντικά, φλέρταρε με την Ευρώπη, αλλά η εικόνα της ήταν αποκαρδιωτική.

Κι ας κέρδισε Ολυμπιακό και ΠΑΟΚ.

Αυτός ο Παναθηναϊκός έτσι όπως αγωνιζόταν δεν μπορούσε να πάει πουθενά.

Το ερώτημα τώρα είναι τι μέλλει γενέσθαι. Δεν φτάνει μόνο η επιλογή ενός καλού τεχνικού.

Θα παίξει ρόλο ποιοι θα είναι οι συνεργάτες του, ποιοι παίκτες θα αποκτηθούν, αν θα ανανεωθεί το τμήμα σκάουτινγκ και πολλά άλλα που παίζουν τεράστιο ρόλο στην ανάπτυξη μιας ομάδας.

Δεν υπάρχει λόγος βιασύνης από τον Αλαφούζο. Επιβάλλεται να τα βάλει κάτω, να τα ζυγίσει και να πράξει το καλύτερο δυνατό, διότι ο κόμπος έχει φτάσει στο χτένι.

Ο κόσμος είναι απογοητευμένος, πικραμένος και θέλει να δει να χτίζεται κάτι καινούργιο με προοπτική κι όχι μπαλώματα.

Όσο δυνατός κι αν είναι ο Παναθηναϊκός δεν θα αντέξει για πολύ ακόμα αυτό το χάλι να βρίσκεται μεταξύ φθοράς κι αφθαρσίας.