Αυτό που με ανησυχεί για τους δυο αγώνες του Ολυμπιακού με την Αρσεναλ είναι η αμυντική λειτουργία των ερυθρόλευκων στις στατικές φάσεις. Δέχεται εύκολα γκολ.

Μαθαίνω ότι στις προπονήσεις του Ρέντη ο Μαρτίνς έχει αρχίσει να επιμένει σε μια μικτή άμυνα. Κάποιοι παίκτες να τοποθετούνται σε ζώνη και κάποιοι άλλοι να παίζουν μαν του μαν συγκεκριμένους αντιπάλους.

Από εκεί και πέρα το μοναδικό όπλο της Αρσεναλ είναι ο περσινός αποκλεισμός της. Ασφαλώς θα αντιμετωπίσει με διαφορετική φιλοσοφία τον Ολυμπιακό. Και μακάρι να διψά για εκδίκηση, γιατί αυτό θα της αυξήσει το άγχος.

Καίγεται, πάντως, να συνεχίσει στη διοργάνωση, διότι είναι ο μοναδικός δρόμος να διατηρήσει τις όποιες ελπίδες έχει για να παίξει και τη νέα σεζόν στο Γιουρόπα Λιγκ.

Δεν το συζητάμε ότι οι Αγγλοι διαθέτουν το σούπερ όνομα και ο Ολυμπιακός πρέπει να τους σεβαστεί. Υπάρχουν, όμως, όρια και αναφέρομαι καθαρά στο αγωνιστικό κομμάτι. Η πρόκριση είναι ανοιχτή και θα παιχτεί και στα δύο ματς.

Για εμένα ο Ολυμπιακός θα  πρέπει να είναι ευχαριστημένος ακόμα κι αν απόψε δεν κερδίσει.

Διότι μέσα στο Λονδίνο απέδειξε και πέρυσι ότι μπορεί να πάρει το αποτέλεσμα που θέλει. Και γιατί από τη φύση του είναι επιθετικός και έχει παίκτες- βαρόμετρα και γιατί η Αρσεναλ αντιμετωπίζει θέματα στην άμυνα της.

Διαθέτει πλούσιο ρόστερ, όμως δεν έχει ισορροπία ως ομάδα. Κι αυτό είναι που μπορεί να εκμεταλλευτεί ο Ολυμπιακός.

Και θα τα καταφέρει αν δεν προσαρμόσει το παιχνίδι του στα στάνταρ των Βρετανών. Να παίξει, δηλαδή, τη μπάλα που ξέρει και μας έχει αποδείξει ότι μπορεί.

Οι παίκτες είναι κουρασμένοι από τα συνεχόμενα ματς, η ομάδα θέλει φρεσκάδα, όμως το κίνητρο είναι μεγάλο. Παίζονται πολλά σε αυτά τα δυο ματς.