Η αλήθεια είναι ότι σε σχέση με τον Παναθηναϊκό η ΑΕΚ προσπάθησε χθες να παίξει ποδόσφαιρο. Ειδικά στο πρώτο ημίχρονο που είχε τον απόλυτο έλεγχο και την κατοχή της μπάλας.

Στα δικά μου μάτια, όμως, και πάλι η ΑΕΚ είχε σαν πρώτο στόχο να μη χάσει. Κυκλοφόρησε τη μπάλα περισσότερο για να μην δεχθεί επιθέσεις.

Δεν με έπεισε ότι κυνήγησε το γκολ. Γι’ αυτό ήταν αργή, προβλέψιμη και δεν ρίσκαρε στο παιχνίδι της. Οι πράσινοι έπαιξαν πίσω από τη μπάλα και έβγαλαν ένα άνετο 45λεπτο.

Μια ομάδα που διψά για τη νίκη το δείχνει με τη διάθεση των παικτών. Με την επιθετική τους άμυνα και το πρεσάρισμα ψηλά.

Θυμηθείτε την αντίδραση της Ενωσης μετά τη γκολάρα του Βέλεθ. Αρχικά πάγωσε, αλλά στη συνέχεια η μηχανή της πήρε μπρος και δικαιώθηκε. Δεν έχει καμία σημασία το πώς μπήκε το τέρμα.

Και μετά το 1-1 μία από τα ίδια. Αρκεί να μην έχανε τον αγώνα. Αυτή είναι η φιλοσοφία του Χιμένεθ.

Όσον αφορά τις στατικές φάσεις το πρόβλημα δεν λύνεται. Είναι ανεπίτρεπτο για μια μεγάλη ομαδα σαν την ΑΕΚ να έχει δεχθεί φέτος 20 τέρματα (15 στο πρωτάθλημα και 5 στην Ευρώπη) από φάουλ και κόρνερ.

Προφανώς κάτι δεν πάει καλά στις προπονήσεις και ο Χιμένεθ οφείλει να το πάρει αλλιώς. Διότι είτε παίζει μαν του μαν, είτε ζώνη και μικτή άμυνα η ΑΕΚ είναι αδιόρθωτη.

Ασφαλώς αυτό έχει να κάνει και με την ατομική ικανότητα του κάθε παίκτη, όμως το πρόβλημα αφορά συνολικά την ομάδα.

Είναι συνδυασμός τοποθέτησης των παικτών στα στημένα, συν την αντίληψη που έχουν στο διάβασμα της κάθε φάσης. 

Όπως έγινε χθες στη Λεωφόρο. Οι παίκτες πήραν κακές θέσεις και ο Σβάρνας απέφυγε να παίξει επιθετική άμυνα στον Βέλεθ.