Ο Παναθηναϊκός δεν παίζει μπάλα, όμως έχει τον τρόπο του να κερδίζει. Και, μάλιστα, χωρίς να δέχεται γκολ.

Σημασία έχει ότι πέτυχε μια τεράστια νίκη σε βάρος του Αρη μέσα στη Θεσσαλονίκη και τουλάχιστον από βαθμολογικής πλευράς η ψυχολογία του έχει ανέβει στα ύψη. 

Η εικόνα του ματς ήταν για ισοπαλία, διότι ο Αρης ήταν καλύτερος, είχε την πλήρη πρωτοβουλία των κινήσεων και δημιούργησε τις προϋποθέσεις για να ισοφαρίσει.

Το ποδόσφαιρο, βέβαια είναι στιγμές. Όπως σε μια από αυτές οι πράσινοι σκόραραν με τον Καμπετσή, στην επανάληψη, κι ενώ ο Αρης πίεζε, η ομάδα του Μπόλονι θα μπορούσε να κάνει το 0-2 και να τελειώνει το ματς αρκετή ώρα πριν από τη λήξη του.

Το ενοχλητικό για όσους είδαν τον αγώνα ήταν ότι αμέσως μετά το 0-1 ο Παναθηναϊκός οπισθοχώρησε κι έπαιξε πίσω από τη μπάλα.

Μεγάλο ρίσκο για τον Μπόλονι, διότι έτσι έδωσε το δικαίωμα στον Αρη να ανέβει πολύ στο γήπεδο και να παίξει φουλ επιθετικά.

Έτσι ακριβώς συνεχίστηκε το παιχνίδι μέχρι το φινάλε του. 

Το Τριφύλλι είχε ταμπουρωθεί στην άμυνά του κι έδιωχνε τη μπάλα μακριά και οι κίτρινοι έκαναν τη μια επίθεση μετά την άλλη, όμως δεν κατάφεραν να σκοράρουν είτε από ανικανότητα, είτε από ατυχία, είτε από τον σταθερό Διούδη.

Ο Μπόλονι αιφνιδίασε με επιθετική τριπλέτα τους Καμπετσή, Εμμανουηλίδη, Ιωαννίδη, οι οποίοι σε ατομικό επίπεδο πήγαν καλά, αλλά θυσιάστηκαν στην αμυντική προσέγγιση του ματς από τον προπονητή τους.

Ο Ρουμάνος ξέρει να κρατά την άμυνα δυνατή και αποτελεσματική (με δεξί μπακ τον εξτρέμ Μολό), όμως αισθητικά αυτή η εικόνα δεν συνάδει με το μεγάλο όνομα του Παναθηναϊκού. Αγωνίζεται λες και είναι μια μικρομεσαία ομάδα της περιφέρειας.

Ο Αρης με αρκετές αλλαγές στην ενδεκάδα του ήταν πολύ βελτιωμένος σε σχέση με το κακό ματς που έκανε με την ΑΕΚ, όμως είχε θέμα στο επιθετικό τρίτο του γηπέδου.

Οι παίκτες του έτρεξαν, τα έδωσαν όλα, αλλά δεν μπόρεσαν να πάρουν ούτε έναν βαθμό.

Και στα τελευταία τέσσερα ματς έχουν μόλις ένα πόντο στα Γιάννενα. Αν μη τι άλλο η ομάδα του Μάντζιου βρίσκεται σε πτώση.