Η αλήθεια είναι ότι η εθνική μας χθες θα μπορούσε να είχε κερδίσει γιατί δημιούργησε αρκετές ευκαιρίες να σκοράρει.

Μόλις ένα γκολ δεχθήκαμε στη διοργάνωση του Nations League και μείναμε δεύτεροι. Αυτό είναι αποτυχία για τα ονόματα των αντιπάλων μας.

Και το πρόβλημα δεν περιορίζεται σε ένα η, δυο ματς. Είναι βαθύτερο.

Αυτή η ομάδα στερείται αγωνιστικής ταυτότητας. Κι όλα ξεκινούν από την αδυναμία του προπονητή να βρει ένα βασικό κορμό για να δουλέψει την ομάδα και να της δώσει αγωνιστικό προσανατολισμό.

Συνέχεια κάνει δοκιμές κι ακόμα δεν έχει κατασταλάξει σε κάποιους παίκτες.

Παίζουμε και δεν ξέρουμε τι και πώς παίζουμε. Αυτοσχεδιάζουμε.

Περιμένουμε έναν Φορτούνη να βγάλει τα κάστανα από τη φωτιά. Ε, δεν γίνεται αυτό. 

Δεν έχουμε βασικό γκολκίπερ, βασικά στόπερ, βασικό δεξί μπακ. Που είναι ο φορ φονιάς; Πουθενά. Γίνεται δουλειά με παίκτες από άσημες ολλανδικές ομάδες;

Προς Θεού, δεν έχω κάτι με τον Παυλίδη και τον Γιακουμάκη. Δεν ευθύνονται μόνο αυτοί. Ίσα ίσα που κάνουν ό,τι μπορούν.

Ουδείς μπορεί να κατηγορήσει τους παίκτες για αδιαφορία. Θέλουν τη διάκριση και τη θέλουν πολύ. Αλλά έχουν πιάσει ταβάνι. Αυτές είναι οι δυνατότητές τους. Και προσωπικά και συνολικά.

Για να μαγειρέψεις, όμως, καλό φαγητό θα πρέπει να έχεις τα κατάλληλα υλικά. Υστερούμε σε ποιότητα.

Και ειλικρινά απορώ με τις δηλώσεις του Φαν Σιπ και των προπονητών.

Ο δε Λημνιός, που δεν παρουσιάζει καμία εξέλιξη, έφτασε στο σημείο να πει ότι «κάναμε τους Ελληνες υπερήφανους».

Έτσι το ένιωσε κι έτσι το είπε. Δικαίωμά του. Αλλά και δικαίωμά μου είναι να σχολιάσω ότι αυτό είναι το επίπεδο της εθνικής. Ο πήχης έχει πέσει χαμηλά.

Και το άσχημο είναι ότι με την παρούσα κατάσταση στην ΕΠΟ δεν βλέπω αυτόν που θα «σηκώσει» την εθνική. Τουλάχιστον να βρει την αυτοεκτίμησή της…