Δεν βλέπεται ο ΠΑΟΚ, όμως αυτό δεν μειώνει σε τίποτα την πολύ καλή εμφάνιση του Παναθηναϊκού στην Τούμπα.

Και πραγματικά αξίζουν συγχαρητήρια στο Τριφύλλι που δείχνει αυτή την εικόνα, αν και δεν έχει το παραμικρό κίνητρο, οι ελλείψεις του είναι πολλές και σημαντικές στο ρόστερ του και ο προπονητής γνώριζε πριν τα πλέι οφ ότι θα φύγει.

Αν μη τι άλλο ο Παναθηναϊκός σέβεται τον εαυτό του και παίζει για την ιστορία και τη φανέλα του.

Υποτίθεται ότι ο ΠΑΟΚ καιγόταν να πάρει τον αγώνα λόγω της δεύτερης θέσης. Κι όμως η ομάδα που τα έδωσε όλα στον αγωνιστικό χώρο ήταν ο Παναθηναϊκός.

Οι παίκτες του ήταν πολύ καλά στημένοι, πήγαιναν δυο και τρεις στην μπάλα και με τα τρεξίματά τους σου έδιναν την εντύπωση ότι είχαν αριθμητική υπεροχή.

Κι αυτό ασφαλώς είναι έργο του Δώνη, ο οποίος κατάφερε να κρατήσει την ομάδα δυνατή και να περάσει στους παίκτες ότι κάθε ματς είναι ξεχωριστό, διαφορετικό και μόνο μέσα από την ομαδική δουλειά θα έρθει και η προσωπική καταξίωση.

Και βλέπουμε παιδιά όπως ο Αλεξανδρόπουλος, ο Ζαγαρίτης, ο Σερπέζης να έχουν πάρει το μήνυμα.

Ειδικά ο πρώτος είναι όλα τα λεφτά. Και με τον Ολυμπιακό και με τον ΠΑΟΚ. Ξέρει να καλύπτει χώρους, αυξομειώνει την έντασή του ανάλογα το πώς πάει το παιχνίδι και βοηθά τακτικά την ομάδα του. Λες και παίζει καιρό.

Αποφεύγω τα μεγάλα λόγια για τους μικρούς για ευνόητους λόγους και θέλω να πιστεύω ότι ο συγκεκριμένος ποδοσφαιριστής θα εξελιχθεί σε τέτοιο βαθμό που θα είναι σπουδαία μονάδα για τους πράσινους.

Από εκεί και πέρα είναι καθαρά θέμα διαχείρισης εκ μέρους του κλαμπ. Κι αυτό ισχύει για τον κάθε Αλεξανδρόπουλο που έχει προοπτική.

Ο διάδοχος του Δώνη, ο Πογιάτος, έχει εμπειρία με τα νέα παιδιά και τουλάχιστον σε αυτό το κομμάτι του δίνεται η ευκαιρία να βοηθήσει τους πιτσιρικάδες να δείξουν αυτό που αξίζουν με πολλαπλά κέρδη για την ομάδα γενικότερα.

Είναι φως φανάρι ότι ο νέος τεχνικός θα παραλάβει έναν ελπιδοφόρο Παναθηναϊκό και από αυτόν εξαρτάται αν θα τον κάνει καλύτερο και θα τον φέρει όσο πιο κοντά γίνεται στην κανονικότητα.