Είμαι από τους ελάχιστους που δεν έχω άποψη για τον Γιώργο Βαγιαννίδη.

Αν είναι δυνατόν να βγάζω τόσο εύκολα συμπεράσματα για οποιονδήποτε αθλητή.

Κι ειδικά όταν μιλάμε για ποδόσφαιρο. Με μία, δυο εμφανίσεις τι να πω γι’ αυτό το παιδί…

Να αγωνιστεί για να κριθεί. Δεν μπορεί να γίνει φίρμα από τις εφημερίδες, τα ραδιόφωνα και τα site.

Του εύχομαι να του βγει σε καλό η απόφασή του να δοκιμάσει τη τύχη του στο εξωτερικό.

Για εμένα είναι λάθος επιλογή, διότι είναι 19 χρόνων και κακώς πιστεύει ότι είναι έτοιμος.

Κανένας παίκτης δεν είναι έτοιμος όταν δεν παίζει. Έστω κάποια ματς σαν αλλαγή.

Άλλο να είσαι πιτσιρικάς και να προσέξουν, να σε δουλέψουν κι άλλο να φεύγεις μετά τα 19 που υποτίθεται ότι έχεις μπει σε έναν δρόμο.

Πότε πρόλαβε ο Βαγιαννίδης να γίνει ποδοσφαιριστής που υποτίθεται ότι τον θέλουν τόσες και τόσες μεγάλες ομάδες από την Ευρώπη;

Ούτε καν έχει αρχίσει να ανοίγει τα φτερά του.

Και για να μην είμαι ανακόλουθος θα επαναλάβω ό,τι είχα γράψει για τον Χατζηγιοβάνη και τον Μπουζούκη.

Πρώτα αρπάζεις την ευκαιρία από τα μαλλιά παίζοντας στον Παναθηναϊκό και μετά βλέπεις το βήμα παραπάνω.

Διαφορετικά κινδυνεύεις να «καείς».

Άλλωστε, η συντριπτική πλειοψηφία των Ελλήνων που έκαναν καριέρα στο εξωτερικό πρώτα έφτιαξαν όνομα στην Ελλάδα η, έριξαν ζαριά σε μικρότερη ηλικία και ξεκίνησαν από τις ακαδημίες.

Όπως και να έχει, μακάρι για το παλικάρι να τα καταφέρει.

Αν έμενε στον Παναθηναϊκό ίσως και να ήταν βασικός μετά τη φυγή του Αποστολάκη και τη μη ανανέωση του ακριβού συμβολαίου στον Γιόχανσον.

Προφανώς, ο Βαγιαννίδης τα έβαλε κάτω, τα συζήτησε με τους δικούς του ανθρώπους κι έκρινε ότι τώρα είναι το κατάλληλο τάιμινγκ για την πρώτη του μεταγραφή. Δικαίωμά του.

Μόνο να προσέξει την επιλογή του. Όχι τόσο στην ομάδα, όσο στο πρωτάθλημα…