Οι πιστοί αναγνώστες της στήλης θα κατάλαβαν ότι αυτά που έγραφα για τους δύο αγώνες του Ολυμπιακού με την Αρσεναλ τα πίστευα. Γιατί ξέρω τον Ολυμπιακό, αλλά και την Αρσεναλ.

Κι ασφαλώς δικαιώθηκα που υποστήριζα ότι η αγγλική ομάδα δεν είναι κάτι το ιδιαίτερο.

Ο Ολυμπιακός προκρίθηκε γιατί είχε ψυχολογία μετά το διπλό στην Τούμπα και γιατί ο Μαρτίνς με τους παίκτες δεν φοβήθηκαν την αντίπαλό τους, την κοίταξαν στα μάτια και την αντιμετώπισαν με σοβαρότητα.

Η μεγάλη νίκη και πρόκριση είναι του προπονητή και των παικτών, οι οποίοι απέδειξαν σε όλους τι μπορεί να πετύχει μια ομάδα δεμένη, δουλεμένη και με πλάνο.

Ο Πορτογάλος πολύ σωστά έπαιξε σχεδόν όπως στην Τούμπα. Δεν έβαλε πούλμαν, αλλά πρόσεξε πολύ την άμυνα, οι γραμμές ήταν κοντά και η Αρσεναλ δεν βρήκε χώρους. Ουσιαστικά οι Αγγλοι εγκλωβίστηκαν και την πάτησαν όπως ο ΠΑΟΚ.

Και, μάλιστα, ο Ολυμπιακός παίζοντας ορθολογικό ποδόσφαιρο θα μπορούσε να είχε προηγηθεί νωρίτερα στη φάση του Καμαρά, ο οποίος δεξιά του είχε τις λύσεις του Ελ Αραμπί και του Ραντζέλοβιτς.

Αλλά και μετά το γκολ ο Τσιμίκας είχε μια φοβερή ατομική προσπάθεια και για λίγο να γινόταν το 0-2.

Η Αρσεναλ είχε τη μπάλα στα πόδια της, αλλά ο Ολυμπιακός ήταν αυτός που ουσιαστικά κρατούσε τα ηνία του ματς. Και στο 0-0 και μετά το γκολ του Σισέ.

Η ελληνική ομάδα πατούσε καλύτερα και παρά το γεγονός ότι αγωνιζόταν στην πλάτη της με το 0-1 του πρώτου αγώνα διαχειρίστηκε καλύτερα τη ρεβάνς.

Είχε καθαρό μυαλό και ήξερε πώς να φτάσει στο στόχο της. Ακόμα και με την ισοφάριση οι παίκτες έδειξαν σιγουριά ότι θα σκοράρουν. Τόσο μεγάλο ήταν το θέλω τους. 

Ο Ολυμπιακός πραγματοποίησε μια σπουδαία εμφάνιση ανάλογη του ονόματός του στην Ευρώπη.

Και η επιτυχία του είναι δική του κι όχι του ελληνικού ποδοσφαίρου. Είναι άδικο για τον Ολυμπιακό να τον βάζουμε στην ίδια ζυγαριά με τις υπόλοιπες ομάδες μας, οι οποίες μας οδήγησαν στον πάτο του βαρελιού.

Το ιστορικό 1-2 στο Λονδίνο ήταν αποτέλεσμα πολύχρονης και σκληρής δουλειάς του Οργανισμού που λέγεται Ολυμπιακός στις ευρωπαϊκές διοργανώσεις και ειδικά στο Τσάμπιονς Λιγκ με τις τόσες επιτυχίες του.

Οι πάντες τον σέβονται και καλά κάνουν. Θυμηθείτε πώς έκανε ο Ομπαμεγιάνγκ στο 1-1. Έκλαιγε λες και είχε σκοράρει στη Λίβερπουλ η τη Μπαρτσελόνα. Τόσο μεγάλος έχει γίνει ο Ολυμπιακός.

Και από αυτόν εξαρτάται αν στην Ευρώπη ψηλώσει ακόμα περισσότερο.