Στα δύο τελευταία ματς στο Καραϊσκάκη ο Ολυμπιακός ήταν ανώτερος και άξιζε τη νίκη. Στο ένα ματς έχασε από τον ΠΑΟΚ με αυτογκόλ και στο άλλο το παιχνίδι τελείωσε ισόπαλο.

Ίσως η μοίρα η, η τύχη – πέστε το όπως θέλετε – να του χρωστούσε ένα αποτέλεσμα σαν το αποψινό. Κι ας ήταν με αυτογκόλ. Κι αυτό μέσα στο ποδόσφαιρο είναι.

Αυτό που μετράει για τον Ολυμπιακό είναι ότι πλέον έχει γίνει το σούπερ φαβορί για την κατάκτηση του τίτλου.

Ναι μεν θα γίνουν 10 ντέρμπι στα πλέι οφ και όλα είναι ανοικτά, αλλά οι πέντε βαθμοί είναι πέντε βαθμοί. Σημαντική διαφορά από τον ΠΑΟΚ.

Ο Μαρτίνς και οι παίκτες του πήγαν στην Θεσσαλονίκη για να μην χάσουν. Αυτός ήταν ο βασικός τους στόχος. Έτσι εξηγείται το στήσιμο και η τακτική της ομάδας.

Το κέντρο ήταν πολυπρόσωπο κι εκεί ουσιαστικά υπερτερούσε ο Ολυμπιακός. Όχι να φτιάξει παιχνίδι, αλλά να καταστρέψει αυτό του αντιπάλου του. Και τα κατάφερε μια χαρά.

Ο ΠΑΟΚ ήταν εγκλωβισμένος, δεν είχε λύσεις και την πάτησε. Γενικά, όμως, δεν είναι σε καλό φεγγάρι.

Στο πρώτο ημίχρονο το θέαμα ήταν πολύ φτωχό. Ο ΠΑΟΚ είχε την κατοχή της μπάλας, όμως τον χαρακτήρισε η φλυαρία και η ατολμία. Δεν μπορούσε να βρει διαδρόμους και στο τέλος παραλίγο να δεχθεί γκολ στη φάση που ο Ελ Αραμπί βρήκε το δοκάρι.

Αυτό που έκανε σωστά ο Μαρτίνς ήταν να ξεκινήσει τον Ρατζέλοβιτς, ο οποίος είναι γρήγορος και ανάγκασε τον Γιαννούλη να παίζει στη φυσική του θέση και να μην προωθείται.

Η δυνατή αριστερή πλευρά του ΠΑΟΚ αχρηστεύτηκε και ο Δικέφαλος προσπάθησε να βρει χώρους από δεξιά.

Δεν τα κατάφερε, διότι ο Τσιμίκας έκανε μεγάλο ματς – δικό του ήταν ουσιαστικά το γκολ – και ο Λημνιός κινήθηκε ξανά σε ρηχά νερά. Το ίδιο και ο Πέλκας.

Ο Ολυμπιακός, δηλαδή, σε χαμηλό τέμπο εύκολα είχε τον έλεγχο του αγώνα.

Και στην επανάληψη μπήκε αυτό το γκολ που έμελλε να ήταν και το μοναδικό του αγώνα. Από τη μια ο Τσιμίκας έκανε ένα εκπληκτικό σλάλομ, αλλά από την άλλη οι γηπεδούχοι απλά τον παρατηρούσαν…

Από εκεί και πέρα οι ερυθρόλευκοι ήθελαν να κρατήσουν μπάλα, αλλά δέχθηκαν τρομερή πίεση και σιγά σιγά έμεναν από δυνάμεις. Λογικό αυτό.

Έτσι ο ΠΑΟΚ πήρε τα ηνία του ματς, αλλά ήταν πολύ λίγος. Και λόγω της εξαιρετικής αμυντικής λειτουργίας του Ολυμπιακού και επειδή αρκετά ατού του δεν πήγαν καλά. Όπως ο Μαουρίτσιο και ο Μπίσεσβαρ. Ο Μίσιτς άργησε να ξυπνήσει και να πάρει πρωτοβουλίες.

Η αμυντική τετράδα του Ολυμπιακού δούλεψε άψογα και η τριάδα Γκιγιέρμε, Καμαρά, Μπουχαλάκη βοήθησε τα μέγιστα στην κάλυψη χώρων και σε προσωπικά μαρκαρίσματα.

Η ομάδα του Φερέιρα σε καμία περίπτωση δεν δικαιολόγησε ότι πάει να πάρει το πρωτάθλημα από τον Ολυμπιακό. Το παιχνίδι της δεν είχε φαντασία και φρέσκες ιδέες. Έπαιξε μονότονα και προβλέψιμα. Το πολύ πολύ να έπαιρνε την ισοπαλία. Τίποτε περισσότερο.

Αντίθετα με τον Ολυμπιακό που ναι μεν θα ήταν ικανοποιημένος με τον βαθμό, όμως έδειξε ρεαλισμό. Ήταν πολύ διαβασμένος, οργανωμένος, πολύ σοβαρός και αποφασιστικός. Κι έπαιξε με ψυχή. Όπως πρέπει να είναι κάθε μεγάλη ομάδα που έχει να αντιμετωπίσει ένα απαιτητικό παιχνίδι μέσα σε μια καυτή έδρα.

Αν βάλουμε κάτω όλα τα δεδομένα και τις πολλές δυσκολίες που είχε να αντιμετωπίσει ο Ολυμπιακός το 0-1 του άξιζε.