Όταν οι διαιτητές ανακοίνωσαν ότι σκοπεύουν να πάνε σε αποχή διαρκείας βγήκα στο δελτίο του Kontra Channel και σχολίασα δύο πράγματα.

Το πρώτο ότι δεν είναι σίγουρο πως θα γίνει απεργία και το δεύτερο ότι με αυτή τους την ενέργεια οι διαιτητές και οι βοηθοί της Σούπερ Λίγκας δεν έχουν να πετύχουν κάτι ουσιαστικό που να δρομολογεί αλλαγές στην διαιτησία γενικότερα.

Και δικαιώθηκα πανηγυρικά. Δυστυχώς, αυτοί είναι οι Ελληνες διαιτητές. Άξιοι της μοίρας τους.

Ασφαλώς κι εγώ ήθελα να συνεχιστεί κανονικά το πρωτάθλημα, όμως κρίνω την τούμπα των διαιτητών, οι οποίοι χωρίς να κερδίσουν το παραμικρό για μια ακόμα φορά έκαναν πίσω. Εκτέθηκαν ανεπανόρθωτα. Ξεφτιλίστηκαν.

Διότι όταν βγαίνεις και λες κάτι πρέπει να είσαι έτοιμος να το υπερασπιστείς απ’ όλες τις απόψεις. Να στηρίξεις την απόφασή σου και να συνεχίσεις.

Κι όχι με τις πρώτες πιέσεις και απειλές από διάφορους τύπους στις Ενώσεις να την κάνεις γυριστή.

Δεν καταλαβαίνουν οι διαιτητές ότι οι ίδιοι απαξιώνουν τους εαυτούς τους και την διαιτησία γενικότερα;

Το έχουν χάσει το παιχνίδι. θα έπρεπε να έχουν αντιδράσει πολλά χρόνια πριν. Η, έστω όφειλαν να έχουν δείξει χαρακτήρα όταν τους έβαλαν στην γωνία για τους ξένους διαιτητές. 

Από τη μεριά της καλά έκανε η ΚΕΔ της ΕΠΟ με τα χάλια που είχε και εξακολουθεί να έχει η ελληνική διαιτησία. 

Από την πλευρά των διαιτητών, όμως, ήταν ένα μεγάλο χαστούκι. Και το αποδέχθηκαν.

Όπως τώρα δέχονται τις μηνύσεις που έχουν κατατεθεί σε βάρος του. Τι σημασία έχει αν είναι του Ολυμπιακού η, του Σάββα Θεοδωρίδη; Της Λάρισας η, του Αλέξη Κούγια; Μηνύσεις είναι.

Και ανακοινώσεις από τις ΠΑΕ και ξυλοδαρμοί από κακοποιά στοιχεία και απειλητικά μηνύματα. Κι ένα σωρό άλλα που ενδεχομένως δεν γνωρίζουμε.

Τι κάνουν για όλα αυτά οι Ελληνες διαιτητές; Τίποτα. Μόνο λόγια. Δεν έχουν αυτοσεβασμό και μικραίνουν ακόμα περισσότερο τον χώρο. Στερούνται προσωπικότητας και αποδεικνύουν στην πράξη γιατί μια ζωή είναι όμηροι της παραγοντικής μπότας.