Σπάνια στέκομαι σε μία φάση ενός αγώνα. Σήμερα, όμως, στον Βόλο αν είχε μετρήσει το κανονικό γκολ του Σουντανί θα βλέπαμε άλλο παιχνίδι.

Η λογική λέει ότι ο Ολυμπιακός ίσως να έβαζε κι άλλα γκολ.  Όπως στο Αγρίνιο, στην Τρίπολη και με την Λάρισα.

Σε κάθε περίπτωση δεν θα είχε αυτή την τρομερή πίεση για να σκοράρει και να πάρει τους τρεις βαθμούς.

Διότι το 0-0 ήταν αποτέλεσμα του απίστευτου άγχους που δημιουργήθηκε μετά το ακυρωθέν τέρμα.

Οι παίκτες επηρεάστηκαν από αυτά που τους έλεγαν για το τι θα συναντήσουν στον Βόλο, έγινε αυτή η φάση, να και οι δύο τραυματισμοί. Ξαφνικά από το πουθενά ο αγώνας μετατράπηκε σε ντέρμπι.

Ειδικά στο δεύτερο ημίχρονο το ματς ήταν μονόλογος του Ολυμπιακού, όμως το μυαλό των παικτών του είχε χαλάσει.

Δεν μπορούσαν να παίξουν το γνωστό τους επιθετικό παιχνίδι που στηρίζεται σε συγκεκριμένο πλάνο και με τη συμμετοχή αρκετών παικτών στην ανάπτυξη του παιχνιδιού.

Έπαιζαν άναρχα και εκβίασαν το γκολ, διότι ήταν πολύ εκνευρισμένοι. Έβλεπαν και τον Μαρτίνς πώς κτυπιόταν στον πάγκο και τα πράγματα ήταν ακόμα χειρότερα.

Εκτιμώ ότι αν οι ερυθρόλευκοι το είχαν διαχειριστεί πιο ώριμα θα τα είχαν καταφέρει να πετύχουν έστω ένα τέρμα. 

Συνάντησαν έναν πολύ καλά στημένο Βόλο, ο οποίος απείλησε δυο, τρεις φορές, όμως η διαφορά τους σαν ομάδες είναι τεράστια.

Αυτή η ισοπαλία είναι πολύ μεγάλη γκέλα για τον Ολυμπιακό, ο οποίος αποδείχθηκε ότι δεν είχε ετοιμαστεί σωστά για τον αγώνα.

Διότι όταν φοβάσαι τους πάντες και τα πάντα παίρνεις τα μέτρα σου και το κυριότερο προετοιμάζεις ανάλογα τους παίκτες. Κι όχι να αγωνίζονται με τόση πίεση.

Στο κάτω κάτω αυτή η φάση με τον Σουντανί έγινε στο 17. Υπήρχε τόσος χρόνος.

Κι όμως ο Ολυμπιακός παγιδεύτηκε και απέτυχε να εκμεταλλευτεί την δεδομένη κλάση του σαν ομάδα. 

Δεν το συζητάμε ότι η διαιτησία έπαιξε τον ρόλο της γι’ αυτό το 0-0, όμως όταν ο Ολυμπιακός δεν σκοράρει στο πρώτο ημίχρονο έχει τα θέματά του. Και η ευθύνη μοιράζεται και στον προπονητή και στους παίκτες.

Ο Ολυμπιακός είσαι. Διαθέτεις ομαδάρα και παικταράδες. Δεν γίνεται να σε παίρνει από κάτω και αγωνιστικά να δίνεις δικαιώματα…