Τρία πράγματα ξεχώρισαν στον αγώνα της ΑΕΚ με τον Αστέρα Τρίπολης. Τα δύο αφορούν τον διαιτητή Φωτιάδη και το άλλο την Ενωση ως απόδοση στο φινάλε του ματς..

Κατ’ αρχάς το πέναλτι που πήρε η ΑΕΚ στην αρχή του ματς. Αν προσέξετε τα ριπλέι της φάσης ο Ολιβέιρα πέφτει μπροστά κι όχι πίσω. Από τη στιγμή που όντως ο αντίπαλος τον κρατούσε από τη φανέλα, ο Πορτογάλος θα έπρεπε να πέσει προς τα πίσω κι όχι μπροστά.

Με λίγα λόγια ο Ολιβέιρα δεν έπεσε από το κράτημα της φανέλας, αλλά μόνος του για να ξεγελάσει τον διαιτητή. Και τα κατάφερε μια χαρά.

Έτσι εξηγείται γιατί οι αμυντικοί του Αστέρα φώναζαν ακόμα και μετά τη χρήση του VAR. Άλλο να το βλέπεις μπροστά σου, να το ζεις στα δύο μέτρα κι άλλο σε ένα μόνιτορ…

Το δεύτερο έχει να κάνει με την συνολική εικόνα του διαιτητή, ο οποίος όσο περνούσε η ώρα σφύριζε Αστέρα η, αν προτιμάτε σε βάρος της ΑΕΚ. Απίθανες υποδείξεις. Μέχρι και στην καθυστέρηση του ματς έκανε λάθος κι έδειξε αρκετά περισσότερο απ’ ότι θα έπρεπε. Τέλος πάντων.

Το τρίτο είναι η κατάρρευση της ΑΕΚ μετά το 2-1. Μέχρι τότε η Ενωση δεν θάμπωσε με την εμφάνισή της, αλλά είχε τον έλεγχο του ματς.

Ξαφνικά μετά την γκολάρα του Λουίς Φερνάντεθ ήρθαν τα πάνω κάτω. Λες και έσβησαν τα φώτα και οι παίκτες της ΑΕΚ χάθηκαν στο σκοτάδι.

Εδώ και καιρό έχω αναδείξει το μεγάλο ψυχολογικό πρόβλημα της ομάδας, αλλά όχι να δέχεται ένα τέρμα μέσα στο ΟΑΚΑ και να τα παρατάει. Έλεος.

Και να έλεγα ότι δεν έχει τους παίκτες να κρατήσουν μπάλα η, να παγώσουν τον ρυθμό…

Φως φανάρι ότι οι ποδοσφαιριστές τρέμουν και τη σκιά τους και ο Καρέρα οφείλει να δουλέψει πολύ σε αυτό το κομμάτι.

Οι παίκτες νιώθουν ανασφάλεια κι έχουν ηττοπάθεια. Γι’ αυτό και δεν έχουν σταυρώσει νίκη σε ντέρμπι εδώ και δύο χρόνια περίπου…