Το πρώτο email που άνοιξα ήταν από τον καλύτερό μου φίλο, ξέρετε, εκείνο τον τύπο ανθρώπου που μπορεί να σε κάνει να χαμογελάσεις ή να σε συγκινήσει με μία λέξη και με τον οποίο μπορώ να περάσω όλο το απόγευμα στο τηλέφωνο, για να ακούσει πώς είμαι και πώς τα παώ.

Γενικά, λατρεύω τα πρωινά. Νέα μέρα, νέα αρχή. Μπορώ να πω πως η σημερινή δεν είναι μια συνηθισμένη μέρα. Τίποτα άλλο δεν μου ήρθε στο μυαλό στις 6 το πρωί, από το ότι είμαι αποφασισμένη να ξαναπαίξω τένις και ελπίζω να έχω την ευκαιρία να το κάνω. Μακάρι να μην χρειαζόταν να το περάσω αυτό, αλλά το περνάω και θα το ξεπεράσω.

Χρειαζόμουν να ιδρώσω και να κοπιάσω, όπως έκανα σε όλη μου τη ζωή, κι έτσι πήγα στο γυμναστήριο. Εκεί συνειδητοποίησα πως ένα σωρό αυτοκίνητα με φιμέ τζάμια να με ακολουθούν. Οι παλιοί, καλοί παπαράτσι επέστρεψαν στη δουλειά.

Δεν ασχολήθηκα πολύ με το διαδίκτυο τελευταία, με εξαίρεση μία έρευνα που έκανα για μία αντίκα τραπεζάκι, αλλά οι φίλοι μου έφτιαξαν ένα υπέροχο κολάζ, με όλα τα υπέροχα μηνύματα και hashtags που φτιάξατε (?#?IStandWithMaria? και ?#?LetMariaPlay?). Πέρασα όλο το απόγευμα διαβάζοντάς τα δίπλα στον σκύλο μου, ο οποίος δεν μπορούσε να καταλάβει γιατί αυτό είναι σημαντικότερο από την βόλτα που περίμενε.

Αυτή την στιγμή είμαι πολύ περήφανη να σας αποκαλώ φαν μου. Μέσα σε λίγες ώες από την ανακοίνωσή μου, δείξατε τόση συμπαράσταση και αφοσίωση που θα μπορούσε να περιμένει μόνο κάποιος που βρίσκεται στην κορυφή.

Να ξέρετε πως τα υπέροχα λόγια σας ζωγράφισαν ένα χαμόγελο στο πρόσωπό μου. Θέλω να ξαναπαίξω τένις και ελπίζω να έχω την ευκαιρία να το κάνω. Τα μηνύματά σας μου έδωσαν πολύ κουράγιο. Και με αυτό το μήνυμα δεν θέλω τίποτα περισσότερο από το να σας πω ευχαριστώ. Ευχαριστώ πάρα πολύ.