Δεν ξέρω πόσοι το αντιληφθήκατε, αλλά στο ντέρμπι της περασμένης Κυριακής όσο περνούσε η ώρα η ομάδα που έβγαζε ένταση και τα έδινε όλα για τη νίκη ήταν ο Ολυμπιακός.

Και γιατί το τονίζω αυτό. Διότι υποτίθεται ότι οι ερυθρόλευκοι είναι κουρασμένοι από τα συνεχόμενα παιχνίδια σε Ελλάδα και Ευρώπη. Συν την τρομερή πίεση που ένιωθαν για το τρίποντο.

Αντίθετα με τους αντιπάλους τους που έχουν μόνο ένα ματς κάθε εβδομάδα.

Κι όμως ο Ολυμπιακός ήταν αυτός που στο δεύτερο ημίχρονο έβγαζε φωτιές.

Κι ο ΠΑΟΚ όχι μόνο γύρισε πίσω, αλλά έδειξε σημάδια κόπωσης από την ασφυκτική πίεση που αισθάνθηκε.

Τι σημαίνει αυτό; Ότι το συμφέρον της κάθε ομάδας είναι να έχει ρυθμό. Κι ο προπονητής να διαχειρίζεται σωστά τους παίκτες έτσι ώστε να τους έχει στην τσίτα.

Οι Σουντανί, Καμαρά και Γκερέρο ανέβασαν τον Ολυμπιακό, αντίθετα με τους Μαουρίτσιο, Ακπομ και Πέλκα, οι οποίοι δεν πρόσφεραν τίποτα.

Και γιατί αυτό; Διότι οι τρεις του ΠΑΟΚ δεν είναι πια βασικοί. Ο καθένας για ξεχωριστούς λόγους.

Έτσι, χωρίς παιχνίδια δεν βρίσκονται σε καλή κατάσταση κι αυτό φάνηκε όταν κλήθηκαν να ανταποκριθούν σε μια δύσκολη χρονική στιγμή για την ομάδα τους.

Αυτό που λέω είναι δίδαγμα για όλους τους προπονητές. Ο Φερέιρα διαθέτει πλούσιο ρόστερ, όμως το περιορίζει κι αυτό δεν τον βοήθησε στο Καραϊσκάκη. Ενώ ο Ολυμπιακός κέρδισε από τις αλλαγές, επειδή λόγω Ευρώπης το ροτέισον είναι μεγαλύτερο.

Άρα, σε έναν μαραθώνιο πρωταθλήματος με πλέι οφ θα χρειαστούν οι πάντες και καλό θα είναι οι προπονητές να φροντίζουν για να διατηρούνται οι ποδοσφαιριστές σε καλή κατάσταση.

Δεν το συζητάμε ότι σε τέτοια ματς ειδικών συνθηκών παίζουν ρόλο τι προσωπικότητα είναι κάθε παίκτης και πόσο θέλει να κερδίσει.

Δεν κατηγορώ τους παίκτες του ΠΑΟΚ ότι δεν τα έδωσαν όλα. Σε καμία περίπτωση.

Αλλά όπως και να το κάνουμε η ομάδα τους επέλεξε να γυρίσει πολύ πίσω κι όταν χρειάστηκε να κρατήσει μπάλα και να βγει μπροστά δεν μπορούσε. Κι αυτό βαραίνει κυρίως τους μέσους και τις τρεις αλλαγές. Είναι καθαρά θέμα τεχνικής ηγεσίας να το διορθώσει.