Λογικό ήταν τα μέσα μαζικής ενημέρωσης να σταθούν στην ανατροπή του Παναθηναϊκού. Δεν τα βλέπουμε και κάθε μέρα στο ελληνικό ποδόσφαιρο.

Μπράβο στο τριφύλλι για την αντίδρασή του, όμως αυτό δεν σημαίνει ότι ξαφνικά λύθηκαν όλα τα προβλήματά του κι έφτιαξε ομάδα.

Το ντέρμπι πήγαινε για 0-3 και 0-4. Και δεν ξέρω τι θα γινόταν μετά έτσι όπως έχουν πλακωθεί μεταξύ τους οι οργανωμένοι των πρασίνων.

Το πώς κατέληξε σε 3-2 πουθενά δεν το είδα με λεπτομέρειες στον γραπτό και ηλεκτρονικό Τύπο. Ούτε εγώ αναφέρθηκα  στο σύντομο σχόλιό μου αμέσως μετά τη λήξη του αγώνα.

Η φάση κλειδί, λοιπόν, συνέβη στο 62. Ήταν η στιγμή που ο Ολιβέιρα δεν τροφοδότησε τον Λιβάγια μέσα στην περιοχή και επιχείρησε να σκοράρει. Δικαιολογημένα, για εμένα.

Ο Κροάτης άρχισε τα μπινελίκια κι όταν αντιλήφθηκε ότι ο πάγκος χειροκροτούσε τον Πορτογάλο για να του ανεβάσει το ηθικό η κάμερα έπιασε τον Λιβάγια να χειροκροτεί με τη σειρά του ειρωνικά προπονητή και συμπαίκτες.

Αυτό ήταν.  Η ΑΕΚ χαλάστηκε κι από το 67 μέχρι το 70 δέχθηκε την ισοφάριση. Ακολούθησαν οι αλλαγές του Ολιβέιρα και του Βέρντε και το έργο τελείωσε.

Το λάθος του Κωστένογλου ήταν ότι αντικατέστησε τους καλύτερους παίκτες. Τον Ολιβέιρα, προφανώς, τον έβγαλε για να κάνει το κέφι του Λιβάγια. Γι’ αυτό λέω ότι η Ενωση έγινε άνω κάτω από τη φάση του 62.

Και δεν είναι η πρώτη φορά που η ΑΕΚ πέφτει θύμα της εσωστρέφειας στα αποδυτήρια από ορισμένους προβληματικούς χαρακτήρες.

Ο Λιβάγια είναι ένας από αυτούς. Χαρισματικός παίκτης, αλλά θέλει ψυχανάλυση. Όπως και ο Βράνιες.

Όλα αυτά δεν τα γράφω για να μειώσω τον Παναθηναϊκό. Σε καμία περίπτωση. Όχι, όμως, να διαβάζω και να ακούω ένα σωρό υπερβολές ότι, για παράδειγμα, έπιασαν τόπο οι αλλαγές του Δωνη και ότι αυτές είναι οι πραγματικές δυνατότητες των πράσινων.

Ο Δώνης έκανε το αυτονόητο. Και στην περίπτωση του Περέα και στον Χατζηγιοβάνη που τον πέρασε δεξιά.  Όπως και τον Χατζηθεοδωρίδη, ο οποίος περιόρισε τον Βέρντε. Ο Ινσούα είχε θέμα.

Έτσι, ο Παναθηναϊκός εκμεταλλεύτηκε στο έπακρο την διάλυση της ΑΕΚ και πολύ καλά έκανε.

Για να ενισχύσω αυτά που λέω θυμηθείτε πώς και γιατί  μπήκε αλλαγή ο Κολοβέτσιος. Για να κρατήσει η ομάδα του το 2-2. Κι αυτός έκανε το 3-2. Αυτή είναι η μεγαλύτερη απόδειξη ότι δεν υπήρχε κάποιο σχέδιο ανατροπής. Η ΑΕΚ ήταν αυτή που έκανε χαρακίρι.

Αυτό, άλλωστε, είναι το ποδόσφαιρο. Έχει τις στιγμές του. Κι ο Παναθηναϊκός της τριάρας η, της τεσσάρας πέτυχε έναν άθλο.

Τόσο απλά είναι τα πράγματα. Μη διαβάζω, λοιπόν παπαρολογίες και αναλύσεις που απέχουν από την πραγματικότητα. Άλλο έχω ομάδα με ποιότητα και γυρίζω το ματς κι άλλο μου το κάνουν δώρο.

Ο Παναθηναϊκός του Αλαφούζου δεν διαθέτει μεγάλους παίκτες. Ούτε λέει κάτι σαν ομάδα. Διατηρεί, όμως, τη φανέλα, το όνομα, την ιστορία. Είναι ο Παναθηναϊκός. Και μετά το 2-1 μίλησε το dna του.