Διάβασα προσεκτικά όλες τις δηλώσεις και τοποθετήσεις του ιατρικού κόσμου για το θέμα του Παναγιώτη Ραφαήλ.

Κι ασφαλώς δέχομαι όλα όσα λένε καταξιωμένοι επιστήμονες. Αν είναι δυνατόν να εκφράσω διαφορετική άποψη.

Η ερώτησή μου, όμως, παραμένει: Από τη στιγμή που οι Αμερικάνοι δεν εγγυώνται επιτυχία, αλλά ούτε προεξοφλούν αποτυχία, γιατί ο μικρός να στερηθεί τις όποιες πιθανότητες έχει να γίνει καλά;

Κι αφού ο υπουργός Υγείας Βασίλης Κικίλιας παραδέχθηκε ότι το θέμα δεν είναι οικονομικό, γιατί το ελληνικό κράτος δεν βοηθά την οικογένεια να μεταβεί στην Βοστώνη;

Ο πατέρας του παιδιού ζητάει από την Ελλάδα να μεσολαβήσει για μια καλύτερη τιμή από τα 4,5 εκατομμύρια δολάρια που απαιτούνται. Όπως έκαναν οι Κύπριοι με το δικό τους παιδί.  Πλήρωσαν τα μισά και, μάλιστα, όλα τα έξοδα καλύφθηκαν από το κυπριακό κράτος.

Στην περίπτωση του Παναγιώτη Ραφαήλ η οικογένεια ζητάει διαπραγματευτική μεσολάβηση κι αναλαμβάνει πλήρως την ευθύνη για την μεταφορά και την θεραπεία του παιδιού.

Δεν είναι αμαρτία από το θεό αυτό το αγγελούδι να παραμένει εδώ και να υποβάλλεται σε μια θεραπεία που ναι μεν έχει σταθεροποιήσει την κατάσταση της υγείας του, αλλά σύμφωνα με τους γιατρούς το αποτέλεσμα δεν θα είναι το επιθυμητό;

Και δεν μπορώ να καταλάβω γιατί ο απλός κοσμάκης έχει αντιληφθεί πλήρως πώς έχουν τα πράγματα και στέκεται δίπλα στην οικογένεια και το επίσημο κράτος -για την ώρα τουλάχιστον- νίπτει τας χείρας του.

Στο παρελθόν έχουν δαπανηθεί περισσότερα χρήματα για άλλες πολύ δύσκολες ιατρικές περιπτώσεις.

Θέλω να πιστεύω ότι πολύ γρήγορα θα βρεθεί λύση και ο μικρός θα φύγει για τη Βοστώνη.

Ο θεός είναι μεγάλος και όλα θα πάνε καλά

Υ.Γ: Όσο ντρέπομαι για το ελληνικό κράτος, άλλο τόσο είμαι υπερήφανος για τους Ελληνες που είναι δίπλα στην οικογένεια.