Για πολλά χρόνια είχαμε το άθλιο γήπεδο στους Ζωσιμάδες. Τώρα το βλέπουμε στην Λάρισα.

Είναι θλιβερό αυτή την εποχή να υπάρχουν τόσο κακοί αγωνιστικοί χώροι που είναι καρμανιόλα για την υγεία των ποδοσφαιριστών. Ιδιαίτερα για τους παίκτες της Λάρισας.

Σαν ελληνικό ποδόσφαιρο είμαστε άξιοι της μοίρας μας που επιτρέπουμε να διεξάγονται αγώνες σε αυτό το γήπεδο.

Δια νόμου θα έπρεπε να απαγορεύονται και νομίζω ότι έχει φτάσει ο κόμπος στο χτένι.

Η Λάρισα, ο Δήμος της και η Περιφέρεια σε συνεργασία με την Λίγκα, την ΕΠΟ και την ΓΓΑ πρέπει να ασχοληθούν πολύ σοβαρά και να δώσουν ένα τέλος. Όπως έγινε στα Γιάννενα. Έστω μετά από χρόνια.

Ναι μεν το γήπεδο έχει ένα ιδιότυπο ιδιοκτησιακό καθεστώς με τον Πηλαδάκη, όμως πάνω απ’ όλα μετράει το γενικό συμφέρον.

Απόψε είδαμε κατς και όχι ποδόσφαιρο. Η εικόνα του αγώνα ήταν ασορτί με αυτή του αγωνιστικού χώρου.

Οι δύο ομάδες κακοποίησαν το ποδόσφαιρο κι έπαιξαν πολύ ξύλο. Ήταν, άλλωστε και ντέρμπι Κούγια-Μελισσανίδη…

Ειδικά στα πρώτα 45 λεπτά οι κίτρινες κάρτες ήταν περισσότερες από τις τελικές των ομάδων.

Στην επανάληψη ούτε λόγος για ποιότητα, όμως έγιναν ωραίες φάσεις καθαρά από ατομικές ενέργειες.

Και οι δυο ομάδες είχαν τις ευκαιρίες για τη νίκη.

Και αν σε έκανε κάτι να συνεχίσεις να βλέπεις αυτόν τον αγώνα ήταν η τρομερή ένταση και οι φοβερές προσωπικές μονομαχίες.

Συστήματα και τακτικές πήγαν περίπατο, διότι κυριάρχησε η δύναμη και οι πολλές διακοπές. Από τα φάουλ και τις διαμαρτυρίες στον διαιτητή.

Για εμένα δεν αξίζει τον κόπο να γίνει περισσότερο κριτική σε ένα τέτοιο παιχνίδι και το σταματώ εδώ.