Με ρωτούν γιατι είμαι σκληρός με την εθνική ομάδα. Τα…χώνω γιατί έχω απαιτήσεις. Δεν δέχομαι ότι η  Ελλάδα έχει γίνει η καλύτερη πελάτισσα της Φινλανδίας. Είναι πολύ χοντρό, ρε παιδιά.

Εντάξει, ξέρουμε ποιοι είμαστε, αλλά γιατί αυτό το πισωγύρισμα;

Και είναι κρίμα γιατί μπορούν να “καούν” τα νέα παιδιά, όπως έχει γίνει τόσες φορές στο παρελθόν.

Εγώ είμαι αυτός που εδώ και χρόνια φωνάζω ότι η εθνική χρειάζεται ανανέωση. Αλλά με μέτρο. Και στις κλήσεις και στο πότε και πόσο θα παίξουν οι μικροί.

Δεν τους λες κολυμπήστε στον ωκεανό και όσοι γυρίσετε ζωντανοί. Έλεος.

Τους στηρίζεις. Είσαι από δίπλα τους. Τους φοράς σωσίβια.

Ο Κουλούρης, ο Δώνης (ο Τάσος). ο Βρουσάι, ο  Παυλίδης είναι καλοί παίκτες, όμως τους διαχειρίζεσαι ανάλογα. Ιδιαίτερα τους δύο τελευταίους που τώρα βγαίνουν στο κουρμπέτι.

Έχουμε χάσει τόσα ταλέντα, διότι δεν ξέρουμε πώς να τους κάνουμε να αισθανθούν πολύτιμοι για την ομάδα. 

Το να παίξουν από την αρχή σε ένα καθοριστικό ματς η, να μπουν αλλαγή δεν λέει τίποτα.

Αυτό που μετράει είναι να τους δείξεις  εμπιστοσύνη και να τους δώσεις να καταλάβουν ότι δεν είναι φωτοβολίδες. Έχουν παρόν και μέλλον.

Όσο για τον Φαν Σιπ σαφώς έχει τη δικαιολογία ότι είναι νέος στη χώρα μας, όμως επιβάλλεται να κάνει εντατικά μαθήματα για να αρχίσει να μπαίνει στο νόημα.

Άλλη η ολλανδική κουλτούρα κι άλλη η ελληνική. Το θέμα δεν είναι τι ποδόσφαιρο πρέπει να παίζουμε, αλλά τι μπορούμε. Και αυτό κρίνεται από τους παίκτες που διαθέτουμε. 

Το επίπεδό μας δεν είναι υψηλό, αλλά όχι ότι είμαστε σαν τη Μάλτα και το Λουξεμβούργο.

Λυπάμαι που το λέω, αλλά προς τα εκεί βαδίζουμε όταν βλέπουμε τέτοιες θλιβερές εμφανίσεις όπως χθες στο Τάμπερε.

Και το χειρότερο είναι ότι δεν ιδρώνει τοι αυτί κανενός. Στην κοσμάρα τους είναι όλοι αυτοί στην ΕΠΟ που ασχολούνται με τις εθνικές ομάδες. Στερούνται σωστής ποδοσφαιρικής φιλοσοφίας και νοοτροπίας.

Λες και δεν τους καίγεται καρφάκι για τη μια ξεφτίλα μετά την άλλη…