Η αλήθεια είναι ότι δεν χωνεύονται εύκολα οι 97 πόντοι που δεχθήκαμε από τους Νεοζηλανδούς. Έχω, όμως, την αίσθηση ότι η χαλαρότητα στην άμυνα οφειλόταν στο γεγονός ότι οι Ελληνες διεθνείς ήταν σίγουροι μέσα τους για τη νίκη.

Μόλις ξέφευγαν στο σκορ δέχονταν πιο εύκολα τα καλάθια. Ενώ στις μικρές διαφορές η άμυνά τους γινόταν δυνατή και με το που πατούσαν λίγο το γκάζι έπαιρναν πάλι διαφορά.

Δεν το λέω για να δικαιολογήσω τον Σκουρτόπουλο και τους παίκτες. Αυτό εισέπραξα.

Είδα προσεκτικά όλο το ματς και οι αντίπαλοί μας πουθενά δεν μας απείλησαν. Η εθνική είχε τον έλεγχο από το πρώτο μέχρι και το τελευταίο δευτερόλεπτο.

Σαφώς οι εντυπώσεις δεν είναι ωραίες με τους 97 πόντους, αλλά όταν και οι πέντε παίκτες της Νέας Ζηλανδίας σουτάρουν τρίποντα και κυριαρχεί η αναρχία, τότε λογικό είναι σε όλα τους τα ματς να έχουν τόσο μεγάλο μέσο όρο. Αυτό, όμως, δεν είναι ορθολογικό μπάσκετ.

Οι διεθνείς είχαν πίεση, όμως ήταν δημιουργική. Προσωπικά όταν είδα τα πρόσωπά τους στον παραδοσιακό πολεμικό χορό των αντιπάλων πριν την έναρξη του ματς κατάλαβα ότι τον αγώνα τον έχουμε πάρει.

Η ομάδα επέλεξε χαμηλά σχήματα, ο Αντετοκούνμπο πήρε περισσότερες μπάλες και είτε εκτέλεσε είτε πάσαρε και γενικά η Ελλάδα ήταν εξαιρετική στο επιθετικό κομμάτι.

Ήθελε να πάρει το ματς και το πήρε γιατί είναι ανώτερη σε όλα.

Δεν σημαίνει ότι επειδή χάσαμε από τους Βραζιλιάνους πρέπει να τα βλέπουμε όλα μαύρα. Ελεος. Φτάνει η κλαψούρα.

Έχουμε μπροστά μας τους Αμερικανούς, θα τους δούμε στα μάτια και θα τους παλέψουμε.

Η Τουρκία μας έδειξε τον δρόμο πώς να κερδίσουμε… Θα παίξουμε την ευρωπαϊκή άμυνα που ξέρουμε, θα τους μπλοκάρουμε και θα τους τελειώσουμε.

Με αυτή τη ψυχολογία πρέπει να πάμε στο ματς και είμαι σίγουρος ότι αυτό λέει από μέσα του ο Γιάννης.