Η ποδοσφαιρική λογική λέει ότι εύκολα η δύσκολα ο Αγιαξ θα αποκλείσει τον ΠΑΟΚ. Αυτό, όμως, δεν σημαίνει ότι ο Δικέφαλος θα πάει στο Αμστερνταμ για να πετάξει λευκή πετσέτα. Το αντίθετο. Θα παλέψει κι ό,τι βγει. Τις δύο τελευταίες φορές, άλλωστε, έφερε ισάριθμες ισοπαλίες, ενώ στα απαιτητικά εκτός έδρας ματς ο ΠΑΟΚ ξέρει να στέκεται όρθιος.

Σε κάθε περίπτωση, πάντως, το 2-2 του πρώτου ματς είναι επιτυχία για τον ΠΑΟΚ. Για μια ομάδα που άλλαξε προπονητή με την έναρξη της προετοιμασίας της, αντιμετωπίζει ένα σωρό προβλήματα σοβαρών τραυματισμών κι ακόμα δεν έχει ολοκληρώσει τις μεταγραφές της, είναι στα υπέρ της ότι κοίταξε στα μάτια τον Αγιαξ που πριν από λίγους μήνες τρέλανε την Ευρώπη.

Θα μπορούσε, μάλιστα, να έχει κερδίσει. Είτε αν εκμεταλλευόταν τις μεγάλες ευκαιρίες που έχασε μετά το 2-1, είτε αν δεν δέχονταν δύο φτηνά γκολ.

Ο Αγιαξ, βέβαια, είναι κλάσεις ανώτερος. Η ποιότητα ξεχειλίζει σε αυτή την ομάδα. Έφυγαν Ντε Γιονγκ και Ντε Λιχτ, αλλά έχει τόσους και τόσους παικταράδες. Κι οι πιο πολλοί ζωγραφίζουν με το αριστερό πόδι.

Είναι πολύ δύσκολο μια ελληνική ομάδα να αντιμετωπίσει τους Ολλανδούς. Κι όμως ο ΠΑΟΚ για ένα 20λεπτο στο πρώτο ημίχρονο έκρυψε τη μπάλα.

Ασφαλώς αυτό δεν μπορεί να επαναληφθεί στη ρεβάνς, όμως ο Φερέιρα είδε ποιος είναι ο δρόμος για την πρόκριση. Να αποφύγει να παίξει πίσω από τη μπάλα. Εκεί θα είναι χαμένος από χέρι. Μόνο με πίεση ψηλά η, έστω  κοντρόλ παιχνίδι στο κέντρο θα έχει τύχη ο ΠΑΟΚ. Ο Αγιαξ έχει αδυναμίες στην ανασταλτική λειτουργία και ο ΠΑΟΚ πρέπει να κρατήσει μπάλα.

Ο Πορτογάλος δείχνει να επιμένει στο 4-4-2, όμως για να το υποστηρίξει καλύτερα χρειάζεται έναν δεύτερο επιθετικό πίσω από τον Ακπομ, έναν παίκτη σαν τον Λιβάγια. Ούτε ο Πέλκας, αλλά ούτε ο Μπίσεσβαρ μπορούν να παίξουν αυτόν τον ρόλο. Μιλάμε για υψηλό επίπεδο, όχι για το πρωτάθλημα. Εκτός αν αποκτηθεί κλασικό φορ και μετατεθεί λίγο πίσω ο Ακπομ. Κι αυτή είναι λύση.

Από εκεί και πέρα στο 4-4-2 υπάρχουν δύο θέματα. Ο Εσίτι δύσκολα θα δέσει με τον Ελ Καντουρί. Ο θηριώδης κόφτης είναι ακόμα βαρύς και λογικά θέλει τον χρόνο του, ενώ ο ποιοτικός Μαροκινός είναι καθαρά δημιουργικός παίκτης. Μόλις βρήκε τα πατήματά του ανέβασε όλο τον ΠΑΟΚ. Βγάζει, όμως, και πολλούς τραυματισμούς.

Ο Εσίτι θέλει μπροστά του έναν Μαουρίτσιο, ο οποίος τα κάνει όλα. Έπειτα ο Ζαμπά είναι ο ορισμός του εξτρέμ. Δεν μπορεί να φανεί στο 4-4-2. Είναι παίκτης για 4-3-3 η, 4-2-3-1. Να πάρει μπάλα και να παίξει ένας εναντίον ενός. Άλλο εσωτερικός χαφ κι άλλο ακραίος. Διαφέρει η τακτική προσέγγιση της ομάδας.

Ναι μεν ο Φερέιρα δουλεύει  πάνω στους παίκτες που είχε για βασικούς ο Λουτσέσκου, όμως θέλει να βάλει τις δικές του πινελιές και για να έχει αυτό αποτέλεσμα επιβάλλεται να διαθέτει το κατάλληλο ρόστερ.

Αυτό σημαίνει ότι ο ΠΑΟΚ θέλει κι άλλον παίκτη να υπηρετήσει το σύστημα του προπονητή του. Εκτός αν ο Φερέιρα το πάρει αλλιώς. Όπως έκανε με τον Αγιαξ που για να δώσει στην ομάδα του μέτρα στο γήπεδο το άλλαξε σε 4-3-3.