Κάθε μεταγραφή είναι ρίσκο και στην περίπτωση του Γιουσέφ Ελ Αραμπί ο Ολυμπιακός καλά έκανε και προχώρησε στην απόκτησή του.

Τον γνωρίζω σαν όνομα, αλλά δεν τον έχω δει με εξαίρεση δυο, τρεις φορές όταν έπαιζε στην Ισπανία  με την Γρανάδα.

Τα στατιστικά του στην ισπανική ομάδα ήταν πολύ καλά, αλλά τα κοντέρ τα έσπασε την τελευταία τριετία στο Κατάρ.

Όποιο κι αν είναι το επίπεδο του ποδοσφαίρου στις αραβικές χώρες δεν γίνεται να αγνοείς έναν παίκτη που κάθε χρόνο σκοράρει κοντά στις 30 φορές.

Και μη νομίζετε ότι το πρωτάθλημα στο Κατάρ είναι για… πέταμα όπως πολύ παλιότερα. Τώρα τα πράγματα έχουν αλλάξει.

Ολοένα και περισσότεροι παίκτες διαλέγουν να παίξουν εκεί καθαρά για οικονομικούς λόγους.

Και κάποια στιγμή αποφασίζουν να γυρίσουν στην Ευρώπη.

Όπως ο Γαλλομαροκινός που με το βιογραφικό των 178 γκολ στην καριέρα του δεν είχε το παραμικρό πρόβλημα να βρει ομάδα.

Ίσα ίσα που ήταν περιζήτητος. Λογικό για έναν σέντερ φορ που ξέρει πώς να στείλει τη μπάλα στα δίχτυα.

Ο Ελ Αραμπί διακρίνεται για τις θέσεις που παίρνει στην αντίπαλη περιοχή και τα τελειώματά του.

Το θέμα είναι να δέσει με τους νέους συμπαίκτες του και να τα βρει ποδοσφαιρικά με τον Μαρτίνς.

Γιατί το λέω αυτό. Στις προηγούμενες ομάδες του ο Ελ Αραμπί ήταν κάτι σαν τον Πρίγιοβιτς στον ΠΑΟΚ.

Δεν είναι ο παίκτης που θα τρέξει δεξιά κι αριστερά και θα βάλει τα πόδια του στη φωτιά.

Είναι ο κλασικός στράικερ που στο μυαλό του έχει μόνο πώς θα σκοράρει. Γι’ αυτό, άλλωστε, τον πήρε ο Ολυμπιακός.

Διαθέτει καλή τεχνική κατάρτιση, θα κάνει τη ντρίμπλα του και είναι δυνατός.

Με καλούς μέσους και ακραίους ένας κυνηγός σαν τον 32χρονο μπορεί να προσφέρει πολλά στον Ολυμπιακό.

Για εμένα δεν τίθεται θέμα αν ο Ελ Αραμπί είναι καλός παίκτης, αλλά αν ταιριάξει με τον απαιτητικό Μαρτίνς και την φιλοσοφία των ερυθρολεύκων.