Όπως δεν μου λέει τίποτα που ο Σουντανί έκανε πράματα και θαύματα με την Ντιναμό Ζάγκρεμπ, έτσι δεν μου λέει και τίποτα που δεν έπαιξε στη Νότιγχαμ.

Γιατί; Διότι έχουμε δει τόσους και τόσους παικτες να διαπρέπουν στο εξωτερικό και στην Ελλάδα να φεύγουν… νύκτα και το αντίθετο. Να έρχονται στη χώρα μας άγνωστοι μεταξύ αγνώστων και να γίνονται σημαίες.

Σας παραθέτω τρία χαρακτηριστικά παραδείγματα.

Ο Παναθηναϊκός πήρε τον Βαζέχα από την Ρουχ Χορζόφ και ο Πολωνός έγινε αυτό που έγινε.

Το ίδιο ο Σαβέβσκι στην ΑΕΚ. Ήρθε απο την άσημη Βαρντάρ Σκοπίων.

Η, ο Τζόλε που ο Πανηλειακός τον απέκτησε μικρό από τον Ερυθρό Αστέρα και στον Ολυμπιακό έγινε θρύλος.

Δεν καταλαβαίνω γιατί τόσο συζήτηση για τον Σουντανί. Σαφώς δεν είναι μεταγραφή αεροδρομίου, αλλά στο γήπεδο θα κριθεί.

Αυτό που πρέπει να απασχολεί περισσότερο τους ανθρώπους του Ολυμπιακού είναι κατά πόσο ο παίκτης έχει θέματα από τους τραυματισμούς. Προσωπικά δεν ξέρω. Ό,τι διαβάζω. Και για εμένα εκεί είναι όλο το ζουμί.

Το κατά πόσο ο Σουντανί είναι 100% υγιέστατος και έτοιμος να ανταποκριθεί στις απαιτήσεις του Ολυμπιακού.

Όλα τ΄αλλα είναι για λαϊκή κατανάλωση. Εξυπνακισμοί και αηδίες.

Και το ίδιο ισχύει για τον Μπρούνο. Τον είδαμε στον Ατρόμητο. Καλός παίκτης. Άλλο, όμως, ο Ολυμπιακός.

Ο Βραζιλιάνος έχει να ανέβει ανηφόρα και τώρα θα δείξει τα… κυβικά του.

Οι πάντες κρίνονται στους αγωνιστικούς χώρους.