Τα γράφω εδώ και πολλά χρόνια και, δυστυχώς, δικαιώνομαι.

Το μακελειό θα έρθει εκεί που δεν το περιμένει κανένας. Σε αγώνες που γίνονται μεταξύ συγγενών και φίλων. Όπως στο Παπαστράτειο και το Αιγάλεω.

Οι αλήτες διαλέγουν αθλήματα εκτός ποδοσφαίρου, έτσι ώστε να είναι σίγουροι ότι θα επιτελέσουν… έργο ανενόχλητοι.

Έτσι κι αλλιώς σαν χώρα είμαστε ξέφραγο αμπέλι. Ο καθένας κάνει ό,τι θέλει.

Γιατί, λοιπόν, οι χούλιγκαν να μην πάνε να δείρουν ακόμα και γυναικόπαιδα; Θα τους εμποδίσει κανένας;

Εδώ «σφάζονται» αρκετές φορές την εβδομάδα. Χαμός γίνεται και με θλίβει το γεγονός ότι η Αστυνομία γνωρίζει τα πάντα, αλλά δεν ασχολείται.

Θα μου πείτε ότι εδώ όποιος θέλει κι όποτε θέλει την… πέφτει στα αστυνομικά τμήματα, τους αθλητικούς χώρους θα κοιτάξουν να επιτηρήσουν και να προφυλάξουν; Σωστό κι αυτό.

Η, ποιος να πάει να δει τι γίνεται στα γραφεία των συνδέσμων που είναι γεμάτα πολεμοφόδια και πολλά ακόμη…

Είναι, πάντως, άξιο αναφοράς η αθλητική Ελλάδα να στέκεται με αξιοπρέπεια και υπερηφάνεια σε όλους τους στίβους του κόσμου και την ίδια ώρα εμείς να ασχολούμαστε με μια χούφτα ανεγκέφαλων που είναι ικανοί για όλα.

Δεν φαντάζεστε πόσα μπορούμε να πετύχουμε ενωμένοι. Κι εμείς βγάζουμε τα μάτια μας μόνοι μας.

Πάει ο άλλος με την οικογένειά του σε έναν αγώνα πόλο γυναικών και δεν ξέρει αν και πώς θα επιστρέψει στο σπίτι του. Αυτό δεν συμβαίνει πουθενά. Μόνο στην Ελλάδα. Για τέτοια κατάντια μιλάμε.

Ξέρω ότι κι αυτά που γράφω τώρα θα πάνε στράφι. Τίποτα δεν πρόκειται να γίνει. Ειδικά τώρα που πάμε σε εκλογές.

Και γιατί τα γράφω; Διότι η σιωπή γι’ αυτά τα αίσχη μπορεί να φέρει τα χειρότερα. Αυτά είναι που πρέπει να αποφύγουμε.

Κάποια στιγμή θα πρέπει να δοθεί ένα τέλος. Δεν πάει άλλο, ρε παιδιά…