Είχα δεσμευτεί ότι θα αναφερθώ στον Πιτίνο όταν ανακοινωθεί η πρόσληψή του από τον Παναθηναϊκό.

Το όνομα Πιτίνο, λοιπόν, το πρωτοέμαθα πριν από πάρα πολλά χρόνια στον «ΦΙΛΑΘΛΟ».

Η ομάδα του Μάνου Μανουσέλη είχε παρουσιάσει ένα εντυπωσιακό αφιέρωμα στο NBA και γενικότερα στο μπάσκετ της Αμερικής και σαφώς είχε γίνει ιδιαίτερη αναφορά σε αυτόν τον σπουδαίο δάσκαλο της προπονητικής.

Σαν όνομα ουδείς μπορεί να αμφισβητήσει την αξία του.

Κι αυτό αφορά και τους παίκτες του Παναθηναϊκού για τους οποίους είμαι σίγουρος ότι ήδη θα του έδειξαν τον μεγάλο σεβασμό τους.

Άρα, το θέμα είναι πώς θα δέσουν αυτοί οι παίκτες με τον Πιτίνο κι ασφαλώς πώς ο ίδιος θα διαχειριστεί τον εαυτό του σε μια χώρα που παίζει διαφορετικό μπάσκετ από το αμερικάνικο.

Ουσιαστικά μιλάμε για ένα προσωπικό στοίχημα του 66χρονου τεχνικού, ο οποίος μετά από τις γνωστές πια  περιπέτειές του είναι αποφασισμένος να επανέρθει και να πάρει ρεβάνς.

Ο Πιτίνο, όμως, διάλεξε πολύ δύσκολο δρόμο. Και λόγω Παναθηναϊκού και λόγω Ευρώπης. Έχει να ανέβει μεγάλη ανηφόρα.

Αν και συνήθως είμαι τολμηρός στις προβλέψεις μου, στην περίπτωση του Πιτίνο θα αποφύγω κάθε προγνωστικό αν θα τα καταφέρει η, όχι στην ελληνική ομάδα.

Άλλο αν είναι κάποιος πολύ καλός προπονητής και άλλο αν κάνει για την τάδε ομάδα με τους τάδε παίκτες και την τάδε φιλοσοφία.

Αυτό που αναγνωρίζω στον Αμερικανό τεχνικό είναι η δίψα του να ξαναμπεί στον παγκόσμιο προπονητικό χάρτη.

Μεταξύ μας δεν είναι εύκολο στα 66 σου χρόνια να φεύγεις από την Αμερική για να έρθεις στην Ελλάδα. Πρέπει να το λέει η καρδιά σου και ο Πιτίνο δείχνει να μην καταλαβαίνει τίποτα.

Για εμένα αυτό λέει πολλά πράγματα και στον Παναθηναϊκό καλά θα κάνουν να το εκμεταλλευτούν με την καλή έννοια.

Η αλήθεια είναι ότι μετά τον Ομπράντοβιτς το τριφύλλι δεν έχει βρει τον προπονητή που θα τον οδηγήσει ξανά σε μεγάλες επιτυχίες στην Ευρωλίγκα.

Είναι άγνωστο τι θα γίνει με τον Πιτίνο, όμως οι παίκτες και γενικά ο Οργανισμός που λέγεται Παναθηναϊκός έχει να κερδίσει πολλά πράγματα.

Όχι μόνο στο καθαρά αγωνιστικό κομμάτι, αλλά στην όλη φιλοσοφία του που έχει για το μπάσκετ.

Όπως τόνισα και την περασμένη εβδομάδα ο Γιαννακόπουλος έριξε μια ζαριά.

Τουλάχιστον το έκανε για να βοηθήσει την ομάδα του και δεν πέταξε λευκή πετσέτα από τα Χριστούγεννα.

Και για τον ίδιο η συνεργασία με τον Αμερικανό προπονητή αποτελεί ένα μεγάλο στοίχημα.

Σε κάθε περίπτωση η απόφασή του έχει κάνει τον γύρο του κόσμου κι αυτό έχει τη σημασία του.