Μου προκαλεί μεγάλη εντύπωση η πολύ σκληρή κριτική του Τύπου και οι αντιδράσεις των οπαδών της ΑΕΚ για την εμφάνιση της ομάδας τους με τον Παναθηναϊκό.

Λες και η ΑΕΚ είναι η Μπαρτσελόνα και ο Παναθηναϊκός η Ράγιο Βαγιεκάνο.

Δεν το συζητάμε ότι η Ενωση είχε τα χάλια της, αλλά δεν καταλαβαίνω γιατί τέτοια ισοπέδωση και για τους παίκτες και για τον Ουζουνίδη.

Είναι δυνατόν να τα βάζουν με τον Λιβάγια; Διαθέτουν πολλούς παίκτες σαν τον Κροάτη; Κρίνεται ένας παίκτης από ένα και δύο παιχνίδια;

Για τον Μάνταλο τώρα το κατάλαβαν ότι δεν μπορεί να παίξει τη μπάλα που ξέρει στα άκρα; Δύο χρόνια το γράφω. Άλλος παίκτης θα είναι αν αγωνιστεί στον άξονα.

Άλλωστε, εκεί που παίζει αναδεικνύεται και η έλλειψη ενός δημιουργικού χαφ που θα κουβαλήσει τη μπάλα και θα σπρώξει το παιχνίδι.

Ο Σιμόες και ο Γαλανόπουλος δεν είναι για πολλά πράγματα. Συγκεκριμένες είναι οι δουλειές τους. Συν ότι ο Πορτογάλος δεν έχει ουδεμία σχέση με τον παίκτη που ξέραμε.

Ένα σωρό πράγματα μπορώ να γράψω για το ρόστερ της ΑΕΚ, αλλά θα το αποφύγω. Όχι μόνο γιατί έχω αναφερθεί πολλές φορές, αλλά και γιατί κάτι πρέπει να παίζεται…

Δεν υπάρχει περίπτωση να μπω σε αυτό το… τρυπάκι.

Στερείται λογικής αυτό το  άρρωστο κλίμα. Στο κάτω κάτω η ΑΕΚ δεν έχασε κι έπαιζε με τον Παναθηναϊκό. Όχι με την Κάτω Ραχούλα.

Έναν Παναθηναϊκό που δεν τον έχει κερδίσει εκτός έδρας από το 2006. Γιατί τώρα τέτοιο… μένος;

Όσο για τον Ουζουνίδη, τι έγινε, Ξεχάστηκε η πρόκριση στο Τσάμπιονς Λιγκ, ο άλλος αέρας στην ομάδα και το επιθετικό παιχνίδι;

θα είμαι ο τελευταίος που θα υποστηρίξω ότι ο Μαρίνος είναι κορυφή και δεν κάνει λάθη. Αλλά όχι ότι ξαφνικά ξέχασε τη δουλειά του από ένα ματς. Έλεος!

Σαφώς έχει τεράστια ευθύνη για την κακή εικόνα της ΑΕΚ, αλλά μέχρι εκεί.

Η ΑΕΚ έχει μπροστά της ένα από τα πιο δύσκολα ματς της σύγχρονης ιστορίας της και επιβάλλεται να μπει στο Μόναχο ενωμένη και αποφασισμένη για το καλύτερο δυνατόν.

 Η καταστροφολογία αποπροσανατολίζει τους παίκτες και τους ρίχνει το ηθικό. Η ποδοσφαιρική λογική λέει ότι θα χάσει. Όχι, όμως, να διαλυθεί κιόλας…