Το επίπεδο του Τσάμπιονς Λιγκ είναι υψηλό κι εκεί θα φανούν οι αδυναμίες μιας κλασικής ελληνικής ομάδας.

Όπως απόψε αποδείχθηκε περίτρανα ότι η ΑΕΚ μπήκε γυμνή σε αυτή τη διοργάνωση.

Για τα ελληνικά δεδομένα η χρονιά βγαίνει με αυτό το ρόστερ. Όχι, όμως, στην Ευρώπη.

Η ΑΕΚ ούτε διαθέτει στα χαφ τον μεγάλο παίκτη με την ξεχωριστή προσωπικότητα, ούτε έχει λύσεις επιθετικά.

Το μόνο που μπορεί να κάνει είναι να βάλει μπροστά το φιλότιμο, την ενέργεια και το πάθος και να στηριχθεί στην αμυντική της φιλοσοφία.

Με αυτή, άλλωστε, έμεινε αήττητη 14 ματς.

Από εκεί και πέρα, όμως, δεν μπορεί να ζητήσει κάτι παραπάνω.

Τακτικά η Ενωση ήταν πολύ καλή στο πρώτο ημίχρονο και κράτησε εύκολα την εστία της ανέπαφη.

Ο Αγιαξ δεν κατάφερε να απειλήσει τον Μπάρκα, ενώ στο 14 δεν ήθελε και πολύ ο Σιμόες να στείλει τη μπάλα στα δίχτυα.

Το σκηνικό άλλαξε με το καλημέρα της επανάληψης και το 1-0.

Τότε κόπηκαν τα πόδια των παικτών της ΑΕΚ. Αιφνιδιάστηκαν σε τέτοιο βαθμό που τους πήρε από κάτω και δεν μπόρεσαν να αντιδράσουν.

Απογοητεύτηκαν και δεν βρήκαν τη δύναμη να σταθούν όρθιοι και να παλέψουν για το καλύτερο δυνατό. Ασφαλώς μέτρησε πολύ και η απειρία της Ενωσης.

Το δεύτερο ημίχρονο ανήκε ολοκληρωτικά στον Αγιαξ που βρήκε την ευκαιρία να δείξει τις αρετές του.

Έπαιξε γρήγορα, έβγαλε καλές συνεργασίες και πέτυχε τρία γκολ.

Δεν ξέρω ποια θα ήταν η εξέλιξη του ματς αν η ΑΕΚ δεν είχε δείξει αμυντική αδράνεια στη φάση του πρώτου γκολ.

Σίγουρα οι Ολλανδοί θα πολιορκούσαν την ελληνική εστία, όμως θα άφηναν κενούς χώρους.

Στο ποδόσφαιρο, βέβαια, τα αν δεν έχουν ουδεμία θέση.

Πάνω απ’ όλα μετράει το αποτέλεσμα και η εικόνα των ομάδων.

Η αποψινή ΑΕΚ του δευτέρου ημιχρόνου δεν ήταν ομάδα Τσάμπιονς Λιγκ και γι’ αυτό έχασε απόλυτα φυσιολογικά και δίκαια.