Η γιορτή του Μουντιάλ ξεκίνησε και μου κάνει τρομερή εντύπωση ότι δεν έχω ακούσει ούτε έναν Ελληνα φίλαθλο που να εκφράζει την απογοήτευσή του για την απουσία της εθνικής μας ομάδας.

Λες και ήταν κάτι το φυσιολογικό. Ουδείς ασχολείται.

Και μιλάμε για την ομάδα που σχετικά πρόσφατα στέφθηκε πρωταθλήτρια Ευρώπης.

Από το 2004 και μετά άρχισε να σηκώνει κεφάλι, έλαβε μέρος σε μεγάλες διοργανώσεις και στο παγκόσμιο κύπελλο της Ρωσίας φαίνεται να μην λείπει σε κανέναν. Ούτε καν στους Ελληνες.

Για εμένα αυτό σημαίνει απαξίωση. Το να μην συζητάς καθόλου, να μην σε ενδιαφέρει και απλά να ενημερώνεσαι πότε παίζει σε επίσημο ματς και με ποιον.

Ασφαλώς δεν περιμένω να αλλάξει κάτι. Είναι, άλλωστε, τέτοια η φύση του Ελληνα. Να είναι ισοπεδωτικός με ό,τι δεν πάει καλά.

Αν η εθνική μας ομάδα ήταν στο Μουντιάλ, ολόκληρο το ελληνικό έθνος θα ήταν στο πόδι.

Και τώρα είναι σαν να μην έχουμε εθνική. Λες και ήρθε η καταστροφή και δεν υπάρχει αύριο.

Διαχρονικά είμαι σκληρός κριτής για το επίπεδο των διεθνών μας, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι πρέπει να συμβιβάζομαι με κάθε είδους αποτυχία.

Προσωπικά ήθελα πολύ να βλέπαμε την ομάδα μας στα γήπεδα της Ρωσίας.

Όχι, βέβαια, να είμαστε σάκος του μποξ όπως στην Αμερική, αλλά να παρουσιάζαμε μια εθνική που να στεκόταν με αξιοπρέπεια και να προσπαθούσε για το καλύτερο.

Δεν είναι η ώρα για απόδοση ευθυνών, ούτε για προτάσεις σε ΕΠΟ, τεχνική ηγεσία και παίκτες.

Το μόνο που έχει αξία για το αύριο είναι όλοι αυτοί να αφιερώσουν ελάχιστο χρόνο και να σκεφτούν τι θα γινόταν σήμερα αν η εθνική μας συμμετείχε στο Μουντιάλ.