Και τι έγινε που στην πρώτη φάση της Ευρωλίγκας τερμάτισε 5η και όλη τη σεζόν αντιμετώπισε τεράστια προβλήματα με σοβαρούς τραυματισμούς…

Είναι η Ρεάλ και πήγε στο Βελιγράδι ως βασίλισσα του ευρωπαϊκού μπάσκετ για να κατακτήσει μία ακόμη κούπα.

Και τα κατάφερε γιατί το ήθελε περισσότερο από την Φενέρ του Ομπράντοβιτς.

Ήταν πιο “πεινασμένη” και εκμεταλλεύτηκε με τον καλύτερο τρόπο το βάθος στο ρόστερ της. 

Αν και το ματς ήταν αμφίρροπο, κατά την ταπεινή μου άποψη η Ρεάλ ήταν πιο ομάδα και άξιζε να πάρει το τρόπαιο.

Είχε πρωταγωνιστές τους Ντόντσιτς, Κοζέρ, όμως ο Λάσο προτίμησε να παίξει ομαδικό μπάσκετ κι αυτό ήταν το μυστικό του.

Δεν πόνταρε μόνο στα μεγάλα ονόματα, αλλά στην φανέλα αυτής της ομάδας που ξέρει να στέκεται στα μεγάλα παιχνίδια.

Όλοι οι παίκτες, άλλωστε, έδειξαν την εμπειρία τους και έδωσαν αυτό που μπορούσαν σε επίθεση και άμυνα.

Ήξεραν τι θα συναντήσουν και είχαν προετοιμαστεί όπως έπρεπε για έναν συναρπαστικό τελικό.

Η Ρεάλ ήταν δυνατή και στο μεγαλύτερο διάστημα του αγώνα έπαιξε έξυπνα.

Ο Λάσο είχε διαβάσει πολύ σωστά την τουρκική ομάδα του Ομπράντοβιτς και βρήκε τον τρόπο να την αντιμετωπίσει ανάλογα και να την περιορίσει.

Μόνο στον Μέλι δεν είχε την κατάλληλη απάντηση, αλλά το καταπληκτικό ματς του Ιταλού φόργουορντ δεν έφτανε στον προπονητή του, ο οποίος γνώρισε την ήττα μέσα στο σπίτι του.

Στα δικά μου μάτια η φετινή Φενέρ ήταν κατώτερη της περσινής και θεωρώ δίκαια την επικράτηση των Ισπανών.

Πιστεύω ότι η πλήρης Ρεάλ είναι ανώτερη από την ομάδα του Ομπράντοβιτς και μπορεί να προσφέρει καλύτερο θέαμα.

Αν, μάλιστα, το ερχόμενο Σάββατο η Ρεάλ κατακτήσει το Τσάμπιονς Λιγκ, τότε θα γίνει ο πρώτος σύλλογος που  την ίδια σεζόν θα έχει πάρει τους ευρωπαϊκούς τίτλους σε ποδόσφαιρο και μπάσκετ!