Δεν το γράφω για να ευλογήσω τα γένια μου, αλλά όλα αυτά που ζήσαμε απόψε τα έχω προβλέψει πριν τις εκλογές της ΕΠΟ.

Τότε που έγραφα ότι στο ποδόσφαιρο δεν υπάρχουν συμμαχίες και όχι μόνο δεν θα δούμε εξυγίανση, αλλά ίσως τα πράγματα να γίνουν και χειρότερα!

Προσωπικά ασχολούμαι με το αθλητικό ρεπορτάζ 34 χρόνια και πρώτη φορά βλέπω διαιτητή να αποφασίζει αν θα κατοχυρώσει η, όχι ένα γκολ μετά από δύο ώρες και μέσα στα αποδυτήρια.

Τούτη την ώρα δεν έχει σημασία αν το γκολ ήταν κανονικό η, όχι. Αλλά το τι έγινε μετά.

Από τη λάθος διαχείριση του Κομίνη μέχρι την εισβολή του Σαββίδη με όπλο!!!

Κανονικά εδώ πρέπει να σταματήσω και να μην γράψω κάτι άλλο. Αναρωτιέμαι αν αξίζει η, όχι.

Έχουμε γίνει ρόμπες σε όλο τον ποδοσφαιρικό πλανήτη.

Όχι μόνο δεν μπορούμε να πάμε μπροστά, αλλά κάνουμε ό,τι είναι δυνατόν να ταυτιστούμε με την Κολομβία.

Έχουμε βρεθεί στον πάτο του βαρελιού. Τι άλλο, δηλαδή, θα πρέπει να βιώσουμε για να έρθει η διάλυση;

Να αρχίσουμε να σκοτωνόμαστε μεταξύ μας για τους Κομίνηδες και τα αφεντικά τους;

Και να δείτε που κανένας δεν θα παραιτηθεί. Τόσο γλυκιά είναι η καρέκλα.

Και μου άρεσε που όταν ο Σαββίδης εμφανίστηκε στο ελληνικό ποδόσφαιρο ήταν προσβλητικός, μας έκανε μαθήματα ήθους και μιλούσε για μια νέα εποχή που θα έχει τη δική του σφραγίδα.

Είναι προφανές το τι εννοούσε. Όλος ο κόσμος τον είδε το πώς μπούκαρε στον αγωνιστικό χώρο.

Τα συναισθήματά μου είναι γεμάτα από αηδία και απογοήτευση…