Αυτό πάει να πει ομάδα με όλη τη σημασία της λέξεως.

Να έχει πάντα προβλήματα με τραυματισμούς, να της λείπουν βασικά γρανάζια της μηχανής της και να μην καταλαβαίνει τίποτα.

Ο Ολυμπιακός πέτυχε στην Βαλένθια την τέταρτη εκτός έδρας νίκη του και εξακολουθεί να οδηγεί την Ευρωλίγκα.

Δεν έπαιξε το φοβερό μπάσκετ, όμως ήταν σοβαρός, ουσιαστικός, υπομονετικός και εκμεταλλεύτηκε την τεράστια εμπειρία του.

Τέτοια ματς είναι ψωμοτύρι για τους ερυθρόλευκους που σαν κλαμπ είναι κλάσεις ανώτεροι από τους Ισπανούς και θα ήταν έκπληξη να μην πάρουν το ματς.

Από την αρχή, άλλωστε, το αφεντικό του αγώνα ήταν ο Ολυμπιακός.

Έπαιζε καλύτερη άμυνα, ήταν πιο παραγωγικός στην επίθεση και είχε ποικιλία στο σκοράρισμα.

Αντίθετα με την Βαλένθια που στηρίχθηκε στον Γκριν και τον ψηλό τον Πλάις.

Σε όλο το ματς ο Ολυμπιακός ήταν μπροστά στο σκορ και είχε τον έλεγχο.

Πουθενά δεν φάνηκε ότι μπορούσε να απειληθεί σοβαρά και να χάσει τον αγώνα.

Κορυφαίος παίκτης των νικητών ήταν ο Παπανικολάου, ο οποίος έβγαλε τρομερή ενέργεια και έκανε τα πάντα.

Σκόραρε, μοίραζε σωστά τη μπάλα, έδινε ασίστ, έπαιζε φοβερή άμυνα, κρατούσε τον ρυθμό εκεί που ήθελε ο Σφαιρόπουλος.

Εξαιρετικός ήταν και ο Πρίντεζης, ο οποίος σε μερικά σημεία του αγώνα φαινόταν πολύ παθιασμένος, αλλά και αποφασισμένος να πάρει το ματς μόνος του.

Τα 14 ριμπάουντ, που είναι η κορυφαία επίδοση στην καριέρα του, τα λένε όλα. Σκυλί του πολέμου ο Γιώργαρος.

Σημαντική ήταν και η βοήθεια του Παπαπέτρου, που ξεχώρισε για το καθαρό μυαλό του.

Πόσταρε τους πιο κοντούς αντιπάλους του, είχε γρήγορες αντιδράσεις στην άμυνα, Έβγαζε ελεύθερους  του συμπαίκτες του για σουτ.

Μου άρεσε και ο Στρέλνιεκς, ο οποίος μια χαρά κατέβαζε τη μπάλα κι οργάνωνε το παιχνίδι όταν ο Ρόμπερτς συμπλήρωσε φάουλ κι έβαλε καθοριστικούς πόντους.

Γενικά ο Ολυμπιακός έκανε ένα ώριμο παιχνίδι και πήρε αυτό που του άξιζε.