Ο Παναθηναϊκός ήταν στην Κέρκυρα μόνο στις εξέδρες.

Μέσα στον αγωνιστικό χώρο παρουσιάστηκε μια ομάδα χωρίς αρχή και τέλος που φυσιολογικά παραδόθηκε στους ανώτερους Φαίακες.

Κι αν οι πράσινοι κάτι ψιλοέδειξαν μετά το 20-25 του πρώτου ημιχρόνου είναι γιατί η Κέρκυρα οπισθοχώρησε μετά το γκολ που πέτυχε.

Όχι ότι με την απόδοσή τους ανάγκασαν τους γηπεδούχους να παίξουν μαζική άμυνα.

Στο δε δεύτερο ημίχρονο ο Παναθηναϊκός ήταν να μασάς και να φτύνεις. Όπως με τον Λεβαδειακό. Εκτός τόπου και χρόνου.

Μια ευκαιρία έχασε για να σκοράρει κι αυτή ήταν προϊόν συνεργασίας των τριών αλλαγών. Μολίνς, Άλτμαν και Καμπέσας.

Ο Μουνιέ είτε έπαιξε είτε όχι ήταν το ίδιο και το αυτό, ενώ ο Χίλιεμαρκ είχε δραστηριότητα στο πρώτο ημίχρονο, όμως όχι κάτι το ιδιαίτερο.

Απλά έδινε τη μπάλα γρήγορα και σίγουρα. Κυρίως, όμως, προς τα πίσω.

Το μεγάλο πρόβλημα του τριφυλλιού είναι ότι δεν αναπτύσσεται σωστά και δυσκολεύεται να δημιουργήσει φάσεις για γκολ.

Απόψε οι παίκτες του έκαναν συνεχώς γεμίσματα που ήταν βούτυρο στο ψωμί των γηπεδούχων με τα ψηλά παιδιά στο κέντρο της άμυνάς τους.

Προφανώς δεν υπήρχε κάποιο άλλο σχέδιο. Διαφορετικά που ήταν;

Σίγουρα ο Ουζουνίδης έχει άμεση σχέση με αυτό, διότι ακόμα δεν έχει βρει το κατάλληλο πλάνο οργάνωσης του παιχνιδιού.

Συν ότι η ομάδα παρουσιάζεται άνευρη και χωρίς ενέργεια.

Σου δίνει την εντύπωση ότι τις περισσότερες φορές αυτοσχεδιάζει και μοιάζει ανήμπορη να αντιδράσει.

Ο Παναθηναϊκός αποδείχθηκε λίγος απέναντι σε μια ψυχωμένη ομάδα που μπήκε δυνατά, ήξερε τι ζητούσε και πώς να το πάρει.

Ο Βοσνιάδης κατάλαβε το λάθος του πρώτου ημιχρόνου και στην επανάληψη φρόντισε να παίξει ναι μεν σφιχτά πίσω, αλλά κέρδισε μέτρα στον άξονα.

Γι’ αυτό και δεν άφησε τους πράσινους να κάνουν παιχνίδι.

Μου άρεσε στα χαφ ο Ντουαλά που σε αρκετές φάσεις εξέθεσε τους παίκτες του Παναθηναϊκού.

ΔΕΝ ΝΟΜΙΖΩ ότι η ΑΕΚ θα ξαναπεράσει τόσο εύκολο απόγευμα στην φετινή Σούπερ Λίγκα.

Το ματς με την Λάρισα εξελίχθηκε σε μια δυνατή προπόνηση ενόψει της Ριέκα.

Μετά το θλιβερό περιστατικό ανάμεσα σε Μελισσανίδη και Κούγια ο κόσμος περίμενε να δει από την ΑΕΛ να παίξει δυνατά και να βάλει δύσκολα στην Ένωση.

Κι όμως στο άδειο ΟΑΚΑ παρουσιάστηκε μια ηττοπαθής ομάδα που το μόνο που την ενδιέφερε ήταν να μην χάσει με πολλά γκολ.

Για πλάκα η ΑΕΚ της έβαλε τέσσερα τέρματα.

Και σκεφτείτε ότι έπαιξε στο ρελαντί.

Δεν χρειάστηκε να φορτσάρει, διότι μετά το γρήγορο 1-0 οι παίκτες της πήραν χαμπάρι ότι ο αντίπαλός τους είναι περιορισμένων δυνατοτήτων.

Είτε έπαιζε με 11, είτε με 10 μετά την αποβολή. Το ίδιο ήταν…

Η ομάδα του Χιμένεθ, πάντως, ήταν σοβαρή και άρεσε περισσότερο στο πρώτο ημίχρονο που ήθελε να καθαρίσει το ματς και τα κατάφερε.

Έδειξε μαχητικότητα, πίεσε, ήταν δημιουργική και κράτησε την μπάλα εύκολα.

Στην επανάληψη έριξε τον ρυθμό, αλλά και πάλι ουσιαστικά έπαιζε μόνη της.

Η εικόνα της ΑΕΛ ήταν απογοητευτική και με αυτό το υλικό πραγματικά θα πρέπει να δώσει μάχη για να σωθεί.