Μην περιμένετε από εμένα κωλοτούμπες. Ούτε να γίνω γραφικός.

Αυτά για «ήρωες», «αυτοκράτορες» και «τούρμπο» είναι για άλλους από το συνάφι μας που έχουν ειδικότητα στο γλείψιμο.

Αυτοί οι υπερβολικοί χαρακτηρισμοί ποτέ δεν ήταν, δεν είναι και δεν πρόκειται να είναι στο δικό μου ρεπερτόριο.

Το αυτονόητο έκανε απόψε η εθνική μπάσκετ. Κέρδισε την Πολωνία. Ε, και τι έγινε;

Ποιο πολωνικό μπάσκετ και ποιοι Πολωνοί αθλητές; Μην τρελαθούμε.

Είναι σαν να παίζει ο Παναθηναϊκός με τα Τρίκαλα η, το Λαύριο.

Θα βγουν οι οπαδοί των πρασίνων στους δρόμους γιατί η ομάδα τους κέρδισε μία από αυτές τις αντιπάλους; Έλεος.

Κατανοητό ότι η εθνική έπαιζε με την πλάτη στον τοίχο και είχε μεγάλη πίεση.

Δεν ευθύνομαι, όμως, εγώ κι εσείς.

Οι ίδιοι οι παίκτες έφτασαν την ομάδα στο χείλος του γκρεμού με την άθλια εικόνα τους στα τρία διαδοχικά  ματς που έχασαν.

Απόψε, λοιπόν, είχαν την υποχρέωση πρώτα να δώσουν απάντηση στους ίδιους τους εαυτούς τους και μετά στους υπόλοιπους.

Κι αν το σκορ δείχνει εύκολη επικράτηση, η αλήθεια είναι διαφορετική.

Η εθνική ζορίστηκε για αρκετή ώρα κι αυτό είναι προϊόν του άγχους των παικτών.

Διαφορετικά θα είχαν καθαρίσει από το πρώτο ημίχρονο.

Δεν το συζητάμε ότι είμαστε κλάσεις ανώτεροι σε όλα.

Κι αν κάποιος σχολιάσει ότι η Πολωνία έκανε χαρακίρι στο ματς με τους Φινλανδούς, η απάντησή μου είναι ότι είμαστε πολύ καλύτεροι και από τους Φινλανδούς.

Αν η ομάδα είχε εδώ και καιρό έναν κανονικό προπονητή και δούλευε διαφορετικά, να είστε σίγουροι ότι σήμερα θα έγραφα άλλα πράγματα.

Κανένας δεν είπε ότι οι παίκτες ξέχασαν το μπάσκετ.

Το άθλημα είναι ομαδικό και οι ευθύνες μοιρασμένες.

Το πρόβλημα ξεκινάει από ψηλά…

Αλλά επειδή απόψε κερδίσαμε και το κλίμα πάει να φτιάξει, δεν μου πάει να το συνεχίσω χοντρά.

Οι αθλητές έχουν μπροστά τους διήμερη ξεκούραση-κυρίως πνευματική- και το Σάββατο τα παίζουν όλα για όλα με τους Λιθουανούς.

Ένα ματς είναι. Ανοικτό. Οι  παίκτες ξέρουν πολύ καλά τι πρέπει να κάνουν…